Bhagavad-Gita id est Thespesion melos sive almi Crischnae et Arjunae colloquium re rebus divinis

SCHLEGELII. |

lingua Sanscrita, et inversiones audacissimas feliciter imitari potesl, quum ipsae terminationes prodant, quaenam dictiones, elsi longo verborum ambitu disiunctae, sensu inter se sint colligandae, tum brevitatem aemulari, quae magis ad verborum numerum, quo sententia quaedam absolvi possit, quam syllabarum est exigenda. In uno lamen lingua Graeca propius ad Sanseritam accedere videri debet et praeferenda foret, si parem eius scribendae facultatem haberemus: in licentia componendi inquam, et nova subinde vocabula e variis membris apte coagmentatis fingendi. Quo in genere nunquam lingua Latina Graecam aequavit, Sanscrita vel Graecae antecellit. Attamen non plane destituta est compositis vocabulis lingua Latina, nisi, fastidio saeculi Augustei ducti, Enniana, Pacuviana, Lucretiana pleraque respuere velimus. Quidni et nobis aliquid novi fingere liceat, dummodo id analogiae sit consentaneum , neque ulli ambiguilati obnoxium? — Vocabula composila tum poesin splendidissime ornant, tum magnam vim habent et utilitatem in severiorum scientiarum disciplina, philosophica, mathematica, physica, concise el accurale tradenda. Haec posterior provincia propria est earum dicüonum, quas abstractas appellare solent. — Utrisque lingua Sauserita abundat; abstractas, contra usum plerarumque linguarum, in poesi quoque liberaliter admittit. Negari nequit, in hoc etiam genere linguam Latinam nimis angustis finibus esse circumscriptam: Romani magis rebus agendis nali, quam otiosis ingenii subtilitatibus, quidquam in sermone suo proferre reformidarunt, quod ab usu vulgari abhorreret. Queritur. Quintilianus, quae Sergius Flavius ex Graeco formaverat, admodum dura esse. Utinam plura Flaviana haberemus! Melioris ea forent notae, quam quae seriores excogitarunt. Ut nune se res habet, alicubi more Romanorum confugien-