Topola

253

дао; кад се оно једаред с Аспасвјом у брзвни састао на агорв, није се могао уздржати, него је израза дао тој срџби. Мрки се пак Агоракрит није нимало трудио, да затаји гњев, што му је на Аспасију још једвако био у срцу. Уклонио ce а ниједве речи није рекао племенитим гостииа. Ови су улазећи чули били јсш нешто, како се Алкамен и Агоракрвт прокошкали, те се тако о томе предмету развезе даље разговор па жввахна Аспасија без зазора призна, да се потпуно слаже с Алваменом, што хоће из вештачквх радова да унвштн и последње трагове традиционалнога, старинскога. Посматрзјући нацрте и калупе за колосалне нупе на забатима, за ваквће и лакове у зачељу, замерала је час ово час оно; и најлепше је војзи било још мало крто и строго те јој се чивило, да и најплеменитвје цветање вештина још једнако споро напредује. Без зазора је изрекда, што је мислила. „Лепа ба Аспасвја хтела“, рече Фвдија, озбивно се насиешивши, „да све, што образујемо, буде тако квћево, тако бујно и тако дивно, као што Је она, Али немој смећати с ума, Аспасија, да је нама образвидима цељ, у овим задатдима не приказати и обравовати обично штогод човечанско, штогод, што је свакидашње и што се кадро допасти, него понајвише еатчовечно што“.