RTV Teorija i praksa

količinu vrednovali po aproksimaciji kvalitetu. Ne, dakle, „spuštanje” u totalitarno, nego revolucionisanje društvenih odnosa, uspostavljanje stalnog uspona, smislenog puta koji se ne može završiti - ka pretvaranju oka u „organ za umjetnički lijepo”. Problem je, da se primijetiti, ostao isti, samo što je danas, s obzirom na opštu dostignutost stepena materijalnog i društvenog razvoja zajednica Ijudi, obogačen neuhvatljivim novim sadržajima. Ostala je ista i ta dvovalentnost pristupa. Beskrajni su argumenti postavke koja se živi djelom u riječima - daj masi šta ona hoće. Od onog da svako društvo ima onakvu televiziju kakvu zaslužuje, do onog da poneka banalnost izvjesne televizijske emisije u stvari jeste neka vrsta začina efektu opuštenosti koji se želi postiči, ili do onog koji se bazira na tvrdnji da je kritika televizijskog programa samo plačeni nastup u okviru nekog simpozijuma o folkloru! Ljudi koji rade na televiziji ističu da se jedinka u odnosu prema televiziji javlja dvojako: najprije je ona član organizovanih institucija društva i u tom svojstvu ona od televizije očekuje plasiranje tzv. širih društvenih vrijednosti. U drugom slučaju ta ista jedinka je ličnost ех private, sa svojim ličnim ukusima i interesovanjima. Več ova podjela „poslanika” televizije ukazuje (što je mnogim istraživanjima i u svijetu i kod nas potvrđivano) na raspolućenost samog gledaoca koji od televizije traži i ono što je društveno poželjno da traži i ono što on sam iz vlastite sfere privatnosti od televizije „očekuje da vidi”. Kao i na opštem, tako i na ovom individualnom pianu, raspol mislenog i datog postaje jačim. Kako onda televizija može „udovoljiti” svemu i svakom? Već iz formalno-logičkih razloga taj zahtjev za sveudovoljenjem nije prihvatljiv. Ali isto je tako neprihvatljiva ta dosta kruta okrenutost televizije prema svakidašnjem i pragmatičnom, prema „ispunjavanju” velikosatnog programa (za primjer, jedan dan televizijske produkcije jednog studija ravan je jednogodišnjoj produkciji filma).

76