Bitef

forično dijagnostifikuje opšte stanje sveta na pragu kataklizme: dramski glumci, čija telesna uvežbanost, izdržljivost i plastika pokreta čine da deluju kao piesad, izvode seriju raznorodnih životnih i alegorijskih situacija, krećući se, plešući i roned u tnoru - blata.

Dimenzija „opšte kataklizme” koju ima N 043 Prljavština dni da ona označava vrhunac prvog dela selekcije i ujedno idealni prelaz ka novoj celini, ka, u doslovnom smislu, svetu bez ljudi. U nastavku glavnog programa 52. Bitefa, ovaj slogan poprima dva aspekta. Na tematskom nivou, on se odnosi na ono što dolazi posle kataklizme - smrt - ana estetskom, na posebnu umetničku formu koja stoji na prelazu između izvođačkih i vizuelnih umetnosti, a koju odlikuje upravo „smrt izvođača": instalacije. Naime, naredne tri predstave u ovakvoj, verujemo veoma razradenoj dramaturgiji glavnog programa Bitefa su, zapravo, instalacije u kojima nema ni jednog jedinog izvođača - svet bez ljudi, pozorište bez glumaca. Prva u nizu čuva i tematski fokus prethodnog dela selekcije - osuda autoritarnih režima - te tako funkcioniše i kao neka vrsta mosta između dva dela selekcije. Projekat Večna Rusija ruske pozorišne kritičarke Marine Davidove, dji je ovo prvi umetnički rad, u produkciji berlinskog pozorišta HAU, svodi se na džinovski lavirint soba koje nas vode kroz razlidte periode političke i kulturne istorije Rusije. Medutim, u kom god pravcu da krenemo, u koju god prostoriju da nas odvedu, uvek se vraćamo u središnju svečanu salu koja uvek trpi dizajnerske promene, ali se nikada suštinski ne menja: epohe dolaze i prolaze, ali autokratski model vladanja opstaje, i to je to - „večno rusko".

Blok instalacija, što je umetnički oblik na kojem je apsolutni umetnički naglasak ovog izdanja Bitefa, dopunjuju dva projekta koja fokus pomeraju s političke na intimne teme i vizure: s društvenih kataklizmi prelazimo na najličniju moguću temu - smrt. Izraelski projekat PA'AM mladog umetnika Nadava Barnee, koji je ovogodišnje „otkriće" Bitefa, svodi se na spektakularnu svetlosnu i video instalaciju. Na osam televizijskih ekrana koji vise u kaleidoskopskim svetlom oblikovanom i dekonstruisanom fizičkom prostoru emituju se apstraktni video-radovi, praćeni glasovima iz off-a koji pripovedaju pride o intimnim izdajama, smrti bližnjih, bolnim sećanjima. Iz poznatog teatra Vidi iz

ated by the renowned philosopher of a younger generation, Srećko Horvat, who will be accompanied by selected guests.

This part of the main programme is completed with the performance N 043 Filth by the Estonian Theatre N 099. It has lately become one of the trump cards of big theatre festivals, especially after receiving the prestigious European theatre award (“Premio Europa: Theatrical Realities”) in Rome in 2017. This performance does not deal with current social circumstances but establishes, in a witty and metaphorical way, the general state of a world on the brink of destruction: the actors, whose fitness, endurance and flexibility of movements make them look like dancers, perform a series of various real-life and allegorical situations, moving, dancing and diving through a sea 0f... mud.

The element of “total cataclysm” in N 043 Filth, makes it the peak of the first part of the selection, and a transition to its second part: to the, literally speaking, world without people. This slogan, at that point, assumes two aspects. Thematically speaking, it refers to what comes after doomsday: death. While on an aesthetic level, it also refers to a specific art form which lies somewhere between performing arts and visual arts, a place marked by “death of the performer” - the installation. Namely, the following three performances in the dramaturgy of the main programme, which we believe has been thoroughly developed, are installations without a single performer - a world without people, a theatre without actors. The first of the three maintains our thematic focus from the previous segment - the critique of the authoritarian regimes thus becoming a link between the two segments. The project Eternal Russia, by Russian theatre critic Marina Davydova - for whom this is the first artwork - is produced by the Berlin theatre HAU. It is comprised of a maze of rooms leading us through various periods of political and cultural history of Russia. However, no matter the route we take, we always return to the main festive hall which constantly undergoes changes in terms of design yet remains essentially the same; epochs come and go, but the autocratic rules persist, and that is what is - “eternally Russian”.

12