RTV Teorija i praksa

televizijskog izraza svedu na nekolike karakteristike medija, pa u tom smislu o televiziji govore kao o „komunikaciji”, „direktnom prenosu”, „službi”, „informaciji”, a da je pritom ne prihvataju kao jedan od oblika i načina mišljenja. 2 Sva ova tvrđenja navodimo da bismo ukazali na ograničenost apriomog određivanja gledaoca prema televiziji, za šta se, u suštini zalažu brojni napisi naših televizijskih kritičara. Posebna tumačenja o televizijskoj drami upučuju nas na detaljnije razmatranje karakteristika ovog televizijskog umetničkog oblika, pri čemu se moraju uzeti u obzir iskustva do kojih je JRT došla tokom nekoliko poslednjih godina na području analize ovog televizijskog žanra. Kada je reč o televizijskoj drami, bar u studiju Beograd, treba reči da je ona stekla tradiciju i kontinuitet utoliko što je od 28. avgusta 1958, kada je emitovana drama Miodraga Đurđeviča Slučaj u tramvaju, neprekidno nalazila unutrašnje puteve razvoja i kretala se onim smerom koji je bio dominantan u evropskoj televizijskoj dramaturgiji. I upravo okolnosti koje su označavale tendencije razvoja evropske televizijske drame bile su unekoliko određivane prema iskustvima do kojih se dolazilo u velikim i značajnijim televizijskim centrima, kao i prema teorijskim implikacijama nekolikih televizijskih autora iz Evrope i SAD. Karakteristike ovoga perioda istraživanja televizijske đrame, kao i istraživanja TV medija uopšte, nalaze se u domenu analize odnosa reči i slike i u njihovom međusobnom uklapanju i uslovljavanju. Za dramaturgiju ovog ranog perioda televizijinog rasta bitna su, čini se, dva

2 Što naravno, ne znači da taj i takav način mišljenja treba prihvatiti.

[25