RTV Teorija i praksa

Hajdeger klizi na valu elektronike isto onako trijumfalno kao što je Dekart jezdio na mehaničom talasu (Maršal Makluan, Galaksija) Važno je ovde istači potrebu neindiferentnosti jedne preelektronske prakse prema novim elektronskim imperativima. Ono što je u klasičnim likovnim shvatanjima označavalo sukob između crteža i boje danas možemo mutatis mutandis označiti kao sukob lineamog (likovnog, vizuelnog, pikturalnog) sa elektro-mozaičkim i ikoničkim. Biče to sličan odnos u razlikovanju iluminacije od slikarstva kojeg Dž.Raskin utvrđuje u Modemim slikarima ili u onoj tehnici viđenja u iluminacijama Ш „painted slides” kod Remboa, kako to Makluan navodi u Nanovo uobličenoj galaksiji. Nov scenografski pristup fenomenu televizije kao električno-elektronskom mediju biče u specifičnom i odgovarajućem TV grafizmu, televizičnom imanencijom određenom tele-dizajnu. Najpribližniji televizijskoj specifičnosti i atribuciji televizičnog među izloženim radovima ističu se rešenja scenografa Mirka Raduloviča koja su po svojoj elektro-arabesknosti najbliža teksturi abrazivno-taktilnog (slično onom fenomenu ženskih čipkastih, bolje reči mrežastih čarapa koje Makluan navodi kao svoj omiljeni primer), gde je klasična likovnost (vizuelnog) porušena i ponuđen jedan uspeli sinestetički odnos i model. Kod Radulovića se, na primer, famozna „šahovska polja” (linearna perspektiva, „point de vue”) doslovno podmeću kao doslovna podloga tek u spregu sa mehaničkim strojem časovnika kada se