RTV Teorija i praksa

ličnosti. Ako se prihvati teza da strukturu informacije iz udruženog rada ne treba graditi na događaju nego na kretanju, postavlja se pitanje kako „prisustvovati” kretanju, kako ga pratiti, Radio-Sarajevo ima veoma razgranatu mrežu dopisnika - u svakoj opštini po jednog - stalnog ili honorarnog i to je dovoljno za tzv. nivo opštine, za opštinu uopšte u smislu praćenja događaja i registrovanja najznačajnijih problema. U manje razvijenim opštinama izvjesnim prilagođavanjem načina rada dopisnika tnoglo bi se nekako pratiti kretanje u udruženom radu, ali takvih opština je sve manje. U razvijenim sredinama, sa više organizacija udruženog rada, to ne bi bilo moguče. Znači li to da bi trebalo značajno povečati broj dopisnika da bi radio mogao „pratiti” kretanja u udruženom radu? lako izgleda logično, ovakvo rješenje nije prihvatljivo. Prvo, Radio to ne bi mogao finansijski izdržati. Drugo, to bi vodilo daljoj i još potpunijoj profesionalizaciji informisanja što nije u skladu sa opštom intencijom da se ovaj sistem što više demokratizuje. Rasprave koje su u Radio-Sarajevu o ovome vođene upućuju na drugačija rješenja o kojima če se, svakako, još razgovarati, Smatra se, naime, da bi unutrašnja redakcijska organizacija Radija morala da pretrpi određene izmjene, odnosno da se übrzaju izmjene koje su već započete. Redakcijska organizacija bi trebalo da se postavi tako da prihvata „sirovu” ili „poluobrađenu” informaciju iz udruženog rada, da je stručno i politički brže „obradi” i plasira preko odgovarajučih kanala talasa. Drugim svojim dijelom redakcija bi bila usmjerena na dugoročnije i studioznije pračenje pojedinih društvenih procesa u udruženom radu, na proučavanje iskustava i njihovu difuziju itd. Tek trećim dijelom redakcijska organizacija bi pokrivala događaje na klasičan profesionalni način. Ovakva osnovna koncepcijska postavka redakcije zahtijeva i „restruktuiranje” tehnike za kontribuciju i distribuciju informacije. Za razliku od tradicionalne tehničke postavke u kojoj je osnovna pažnja posvećena distribuciji od medija do slušaoca, nova postavka istu takvu, ako ne i veču pažnju mora posvetiti kontribuciji, da bi informativni sadržaj iz svih relevantnih izvora pravovremeno stigao u redakciju. Ni to, međutim, nije sve. Organizacije udruženog rada moraju, takođe, nešto mijenjati u svom odnosu prema plasmanu informacija o sebi. One više ne mogu čekati da dođe novinar pa da se nešto javi i objavi; ne mogu se zadovoljavati ni time da povremeno zovu novinare. Po Ustavu i Zakonu o udruženom radu one imaju pravo, ali i

17