RTV Teorija i praksa

siromašenje, promene u njemu, kao što - s obzirom na masovnost i raznovrsnost publike kojoj se obraćaju - utiču i na govorno-jezičko ponašanje, govorno-jezičku kulturu te publike. „Radio i televizija su svakako najmasovnije prosečne škole, pored ostalog i za usavršavanje maternjeg jezika. I učenici najraznovrsnrjih škok, od najnižih do najviših, i radnici i službenici i domačice i penzioneri, i staro i mlado - svi su od reda slušaoci radija i televizije. I doista je uloga ovih ustanova u izgradnji kulture jezika svih narodnih slojeva od neocenjivog značaja.” (M.Stevanović) Jezik, kao najkompletnije i najsvrsishodnije sredstvo pomoću kojeg Ijudi u okviru jedne zajednice komuniciraju jedni s drugima, sa drugim sredinama - sa svetom, ali i sa svojom prošlošću - istorijom i kulturom, i sa budućim generacijama, predstavlja, u isti mah, i sredstvo materijalizacije Ijudske misli i ostvarivanja čovekove stvaralačke prakse. Jezik je, nesumnjivo, jedan od najznačajnijih rezultata čovekove društvenosti i potrebe za komunikacijom čije je postojanje omogučilo kontinuitet čovekovpg stvaralaštva u svim oblastima života. U tom civilizacijsko-naučnom kontinuitetu generacija jezik se ispoljavao i kao sredstvo „povezivanja, posredovanja i integracije odnosno dezintegracije u društvu.” (MJlič) Za svako društvo, za svaM narod, jezik predstavlja važnu odrednicu kulturne samobitnosti. Kategorija nacionalnosti ne može se poistovetiti sa pojmom maternji jezik, jer je nacionalnost znatno šira kategorija, ali je činjenica da je jezik najbolje sredstvo očuvanja i bogaćenja iskustva svake nacije. Zato gubljenje sopstvenog jezika i zamena tog jezika nekim drugim - pojava poznata

190