RTV Teorija i praksa

opkoljavaju prijatelji i neprijatelji koji kao da su izvučeni iz vremena. I sam Molijer - koga igra J.Ljubimov - razotkriva se ne kroz detaljno postupno kretanje od događaja do događaja, već suprotno, u kontrastnom poređenju kvalitativno raznih momenata postojanja, koji kao da su izvučeni iz istorijskog procesa i iz privatnog života heroja. Izvođač gradi lik kao sumu fragmenata koji sižeom kao da nisu ni povezani, ali koji su ujedinjeni dubokom i složenom unutrašnjom logikom. Ta logika nije jednoznačna, kroz nju se naziru i vide i lične osobine heroja, i njegova stvaralačka napetost, i odražavanje života kao takvog, u stvaralaštvu Mohjera, ali u stvaralački več osmišljenoj varijanti. Gro-plan pruža mogućnost Ljubimovu i da podvuče tu mozaičnost i istovremeno da joj da naročito jedinstvo. Glumac se bori da to postigne, koristeći metod koji sam po sebi nije jednostavan, koji je čak i rizičan: on gradi lik Molijera iz nekoliko raznih likova, kao da proba ne samo razne boje već i razne manire glume: Molijer kod kralja, Molijer u ulozi Sganarela u svom Don Žuanu, i Molijer iza kuiisa sa kolegama-glumcima, sa Armandom - to su tri hipostata dramaturga, tri načina postojanja u tri razne sfere koje iznose na površinu ličnosti njene razne osobine. Počinjući od lažnog, iznuđenog ulagivanja kralju, nemirne potištenosti u njegovom prisustvu, glumac vodi Molijera kroz ponižavanje zavisnog i odanog vernopodanika ka stvaralačkom revanšu genija koji je uspeo da se izbori za svoju besmrtnost I na tom putu, u kratkim, jednostavnim epizodama, pred nama se otkriva ijudsko, svakodnevno ~ja” Molijera, njegova nezaštičena ličnost Upravo se tom hčnošću sve i ujedinjuje. Jednostavnost i otvorenost heroja pred kamerom postaju onaj estetski osnov na kojem se uzdiže sve neočekivano i celovito u strukturi lika. Interesantno je da je u pozorištu, kao reditelj, Ljubimov težio da pojača stvarni hk umetnika (Puškina, Majakovskog) ujedinjavajuči stvaralačku energiju, lični potencijal nekohko glumaca. Na televizijskom ekranu, kao glumac, on je polazio od drugog principa - tri razna Moiijera su nastala iz samo jednog glumačkog ~ja”. A televizijska kamera, sa svojom izoštrenom sposobnošću da vidi, postala mu je moćan saveznik Nemogućnost da se bilo šta sakrije od kamere, a to znači i od nas, postaje ozbiljno sredstvo umetničkog istraživanja na televiziji. Iskustvo koje se tu shče, sposobnostda se operiše nijansama nijansi, vera u njihovu izražajnu snagu, i nehotice se prenosi na scenu, u teatar, stvarajući i tamo potrebu za istom takvom duhovnom otvorenošću, pomaže formiranju posebne, danas teatru neophodne glumačke tehnike, usmerava

13