RTV Teorija i praksa

Vlatka Krsmanović

OSOBENOSTI RADIO-STRUKTURE

Analiza dosadašnje tri faze razvoja radija, prve, u kojoj dominira direktna emisija vijesti i muzike, druge, koju karakteriše snimak o'riginalnog tona i ove, aktuelne, u kojoj tehničke mogućnosti obezbjeđuju radiofonsku konstrukciju stvarnog i imaginarnog doživljaja, nedvosmisleno pokazuje da radio-struktura pretpostavlja otvorenost i promjenljivost. Ove njene osobine otežavaju definisanje elemenata koji tu strukturu izdvajaju od drugih komunikacijskih struktura i sugerišu utvrđivanje više grupa kriterija na osnovu kojih bi se mogle utvrditi jasne granice između dijelova koji čine cjelinu radio-strukture i drugih „otvorenih” struktura, karakterističnih za savremeno stvaralaštvo uopšte. Teškoći definisanja radio-strukture doprinose i nedoumice oko samostalnosti i autentičnosti radio-izraza. Tim prije što se radio-prezentacija bilo koje vrste sadržaja temelji na „registrovanju dominantnih karakteristika događaja, motiviranog po pravilima vjerovatnosti”, ali i njihovom istovremenom obogaćivanju „marginalnim napomenama, brzim pregledima vidova okolne realnosti, nebitnim za svrhe primarne radnje, ali vrlo aluzivnim”. 1

i Umberto Eko, Otvoreno djelo, „Veselin Masleša”, Sarajevo 1965. slr. 189.

39