Vojin

400

БЕСЕДА

животом, к01и 1е иначе тако преиспуњен тегобама, непријатностима, патњама мукама. Ово1 вери — то 1ест коначно1 нобеди доброга — приклања се и нриљубљу1е човек све више, кад поиишља на несреће, ко1е рат собом доноси. У рату се пали жари и убија, рат доноси и друге безороше патње а неисказане муке, у рату стрепимо и зебемо непрестано за свима најмилшим добрама нашим па и за самим животом, урату нема ничега, што ни 1е у опасности. Ни 1е дакле чуДо ако - на рат мрзимо и ако узжелимо да вечно мир влада, а зна господо сваки од нас, да човек обично у оно радо верује, што жели. Добро бих можда и било, кад би тако могло бити, кад бнх то јест могло доћи такво време, у ком бих сви народи могли један норед другог живити мирно, развшајући се сваки у своме народноме слементу и духу, али то нити 1е било нити може биги, 1ер бпх онда то био вечни мир, што је све једно и „вечни покој ," а то је смрт и трулеж. Опет морамо да пређемо на живот по^единога човека. Шта 1е живот по1единог човека? Ништа дрзто но борба од части против удараца судбе, од части противу страсти само свошх прслпу. У овој борби са нашмм страстима нисмо ми свакад победктељи, ми врло често подлежемо и то ће тако до века бити. Неправда и грех не само што неће никад изумрети, него су обо1е преко нужна зла. Истииа 1е даће неваљалства и нреступи све ређи бивати, али гомила малих погрешака и слабостих; као што 1е н. н. самољубше, ко1е се ио1ављзае у