Vukova prepiska. Knj. 6

122 Д-Р ЈОВ. СТЕЈИЋ

еданпутђ не ивите, како ве и шта намђ Савва у Петерсбургу ради! Докле в већ у свопмђ наукама дошо и кудљ е пошо. 41 самђ здравђ; али ево холере свуда око насљ. У Земуну 6 још врло редка; оће ли насђ далђ на миру оставити, види ћемо. Ко намљ е садљ гор: Богљ, старни онан крвникљ, или зли моди Поморђ сђ едне стране, а злоба невалилт, мали и велиЕји, лтоди сљ друге стране; живи садљ! — Шта радите, закона, вамђ Камо рода од вашега труда и плода изљ вашега пера ' Дакле целе граммалке неће бити! бсте чули: све или ништа! Нашто све делова и одломака: Наппосле како знате; дапте само: одљ васђ е све, особито за мене, лепо и красно. Мало самђ се погосподо, а мало самђ п денђ, па кућу, ково самђ самљ зндао, ни самђ ктео самђ и покрити. Вашљ в саветљ бно паметанљ, пи ваше се пророштво испунило. Ви сте ми ппсали, да дамљ самљ моп рукописђ у Бечу наштампати; то е било паметно; али а самђ га дао Матици, п то е бмло лудо. Вн сте мп казали, да у Матици „нема ни еднога паметногђ и поштеногђ човека“; то в Онло истинито, али = ни самђ ктео сасвимђ веровати, и то е било мало внше, него лудо. МО самљ лакоумно помнелјо, да е дошло време, да могу и опанчарип о стасу човечјемљ колико толико вадано умствовати. Што се садђ лотимљ и у срцу за то гриземђљ, доста ми е мучне награде. Писао самљ Матици, да ми рукопис мол натратђ врати, ако не ускте, онако свое дужности како према мојоп кнљизи тако и према мени испунити, као што 6 право и као што 4 оћу и зактевамљ. Чисто видимђ п осећамљ, како вамђ 6 мило, што ми се одђ Матице такова неповолњностђ догодила, па јошљ преко све ваше братске науке. Нека бн! шадљ 1оп вратимљ занмљ. — Очекуемђ свакш данљ кнљигу Гдина Копитара; мило ми е што самљ од васђ дознао, шта е тнмђ СВоиМљ кнрижевнимђ трудомљ, на дику п славу Славенства, доказао. Добро сте погодили, што самђ о нашоћ орвографти у момљ рукопису казао: управо, као да сте читали. Али шта ћемо, кадђ смо тако несрећни, да се по будалама и ми тобож "паметни морамо владати Велика ве наша Абдера, па зато п силна. Вн кажете, да се нигда нисте ни надали, да се ваша ореографта сасвимг прими; а велимљ, или сасвимљ пили никако! Како вз одобравамљ по за валану признаемљ, казивао сазљ, кажемљ и свагда ћу авно казати. — О нашемђ езику ни самљ као учителђ, но само као дмлетантђ говор1о. Добро, ако се што коме допадне; све толико, ако се ништа не одобри. Оно самђ на-