Naša stvarnost

NIVO NARODNOG POZORIŠTA U BEOGRADU 81

zanosa. RFavoriziranje jednih, grubo zapostavljanje drugih, stalne pretnje s disciplinskim merama, iziašnjenja, istrage, psihoze zastrašivanja, uzajamnog nepoverenja i birokratske zagušljivosti, stvorili su atmosferu apatije i rezignacije kod umetničkih snaga, a uz to i teške disharmoničnosti u njihovom TrTadu. Umetnost ne može da se razvija tamo gde nema nikakvog inpulsa, poleta, i gde izvesne metode rađa liče na one iz kaznenog zavoda.

Od beogradskog Narodnog pozorišta ne mogu se očekivati za sada one revolucije koje su postignute u drugim, naprednijim sredinama u pogledu interpretacije dramskih dela. Ali se mora zahtevati bar bolji umetnički nivo skupne igre, onaj nivo koji je naša publika imala prilike da vidi kod Sofijskog narodnog teatra, prilikom njegovog gostovanja. Taj nivo se ne može nikako postići u prilikama koje danas vladaiu u beogradskom Narodnom pozorištu. Kada glumci jače umetničke sposobnosti ne mogu da dodju do onih uloga u kojima bi razvili svoju snagu, kada drugi uleću u one uloge koje im ne odgovaraju, kada nad svakim nezavisnijim i kritičkiljim glavama u toj pozorišnoj kući vise disciplinski mačevi činovničkog zakona i koplia pozorišne uredbe, kada je cela kuća opkoljena najnazadnijim i najopskurnijim birokratizmom, onda se ne može ni očekivati umetnički progres. Mogu se donositi samo zaključci da to prestoničko pozorište, u koje su uloženi toliki narodni kapilali, iz dana u dan ide na niže, dospevajući do ranga kakvog zaostalog provinciskog teatra, pa i do obične putuiuće šmire. )

VELIBOR GLIGORIĆ