Ritam

JACK WATERSON „WHOSE DOG?” CHRIS CACAVAS and JUNKYARD LOVE (World Service)

I Cris Cacavas i Jack Waterson su svojevremeno pripadali „peels and boore” klanu Dan Stuarta tj. Green On Red. Kada su napustili matični bend napravili su samostalne ploče, obe izdate prosle godine. Ova dva vinila se mogu smatrati uspešnim debijima (naročito Cacavas-ov), a to posebno naglašava „šta bi Dan Stuart-u” ploča, odnosno poslednji LP Green On Red, izdat u GB, u približno isto vreme kada i ove dve ploče. Jack Waterson je nekoliko godina bio basista Gonß (po čemu će i ostati pozat), pa se prostom dedukcijom dolazi do zaključka da je osnovna kreativna snaga (ili možda teret) na LP Whose Dog? bila želja Waterson ovog stvaralackog ega da napravi nešto „drugačije”. Taj, za L.W., očigledno suviše sabijajući pritisak, ovu ploču deli na dva, od strana autora, različito svaćena i osmišljena muzička sveta: onaj Watersonu nesvojstven - koji bi se lako mogao nazvati A tribute to Dan Sluar (sto je naročito uočjivo u pesmi „Mary Beth”, u kojoj čak pokušava da animira južnjačko-unjkavi, a opet upečatljivo dirljiv glas Mr. Lonelyheart-Stuarta), i na deo koji sačinjavaju svega tri pesme, nastale direktno iz unutrašnjosti Watersonove, koje ovu ploču izdižu iznad stanja običnosti. Taj prvi (veći), deo ploče su dobro odsvirane - prosečne pesme bez inventivnosti koje slušaoca dovode do žalosne konstatadje da je J.W. tek, otškrinuo vrata Stuartovog sveta - dok „big” Dan žadivljujuće manipuliše svojom patetičnošću i životnim bolom (a u tom se predano potpomaze tekilom), Waterson se doživljava kao neko ko se upinje da pokaže da se ne pronalazi u ovom okrutnom i mraènom svetu. Drugi deo ploče su zaista odlične - snažne, bluzično-rokerske pesme „The Excange”, „All the Same”, „Whose Dog (is gonna Bark Tonight?)”, koje prožima razarajući zvuk koji bi se dobio simbiozom fundamentalne rock energije koju proizvode del Fuegos na „Boston-Massachutes” LP-iju, ssa Rus Tolman-ovskim kondenzovano-prigušenim valjanjem gitarskog oglašavanja na albumu Totem Poles and the Glory Holes”. Tekstovi su simpatično nedovršeni, bez neke terne na koju se Waterson posebno usresredio, cime polusmišljeno, polunesvesno, uspeva da se ne obrati nekoj odredenoj public! i dokazuje da mu je, zapravo, najvažniji bio sam čin stvaranja ploče. Pored tri već pomenute pesme, kvalitet ove ploče je i neuhvatljiva, topla (prava Silos LP „Cuba”) atmosfera maglovitog jutra, prožeta latentnom sentimentalnošću. To ovu ploču čini, najpre, pločom raspoloženja, i: ako ste se fino naspavali, ona će biti odličan back-ground za razuzdanu pijanku, a ako paitet od mamurluka protekle noći ona će vas uvesti u već puno proživljenu đepresivnost sumomog dana. Duboko i teško izlečivo pijanstvo može se postiи i ako se ne upotrebi alkohol - dovoljno je pažljivo preslujlati ploču Cris Cacavas-a and Junkyard Love i đoživećte „psihodelični trip kroz vrata percepcije” (citât pripada Ž.S.). C. Cacavas je s punim pravom zaslužio određenje „čovekfantom”, јег, ne sarao što je dao ogromnog udela zvuku Green on Red, svirajući klavir i organe, nego je sarađivao i na pločama eminentnijih luđaka califomijske pustinje - npr. Giant Sand i Leaving Trains. Ovde se skoro potpuno može izbrisati senka eventualnog, Dan Stuart, kompleksa, jer ma koliko da je dotični uticao na Cacavasa, toliko je i Cacavas uicao na njega. C.C. je autor čije se sposobnosti i aktivnosti približavaju, sada već famoznom, a do skoro „untouchable”, Chris D-iu (njegov stepen „vatrenog” ludila Cacavas, ipak još nije dostigao).

LP se zove imenom Cacavas-a i njegovog benda, producirao ga je (evo još jednog pustinjskog jahača), Steve Winn iz dream Syndicate, za bubnjevima je ex Green on Red (zer opet?!) Keith Mitchell, a bas svira čovek koji je bio u jednoj od postava dream Syndicate Mark Walton. C.C. je jedan od klasičnih živih pokazatelja podzemnog života Amerike (ne mislim na mafiju) - a to je život koji se pred očima njegovih potagonista odvija u zamagljenom magnovenju; vizuelno to je jedan, horizontalno i vertikalno, do ekstrema, prolongirani slow-motion, ëija je esencija u bolu, mahnitoj jumjavi, izmenjenim stanjima uma (najčešće pod uticajem raznih opojnih sredstava), bezglasnim suzama; a vremenski to je same tren, nikada do кгаја proživljen. Želja da iz ove Perspektive razume i ispriča, dakle bar donekle, kontroliše sopstveni život, stvorila je ploču čija je okosnica (dostojna najboljih Cerouac-ovih stranica), Cacavas-ov dotadašnji život, kao i život ljudi s kojima on komunicira (a to ne podrazumeva samo njegove poznanike). Od razdiruće melanholične „Driving Misery”, ргеко bespomoćnog lamenta jednog promašenog života u „Wrecking Yard”; besä usmerenog ka sebi iz jarosne, pune teškog ljubavnog paradoksa „I Didn’t Mean that”, pa sve do pretposlednje „Honeymoon” - obeležene poniranjem u katakombe gotovo Faulkner-ovskog ludila i poslednje kaubojski setne „Jukebox Lullabuy”, Cacavas traži oslobođenje, ponovni početak, trail novi život. Ali, on se tog novog (običnogzdravog) života, plaši, pa uverava sebe da za njega i njemu slične, nema spasa - šta god da pokuša, uradi, gde god da ode, biće mu isto - zamračeno i raizemo. Ostavljen, usaraljeniji od ttelefonskog stuba u pustinji, C.C. se dotiče one iskonske alijenaeije koju tako dobro deklamuje Guy Kyser (Thin White Rope) u pesmi „Americana” („To feel the worth o cheating and the rage of being alone”) sa LP-ija Sack Full of Silver, Cacavas nas uverava da njemu, nikako, ne može ništa normalno da se desi, pa čak ni u najpovršnijoj i najjednostavnijoj Ijubavi - a kao dokaz prilaže pesmu „Angel on a Matress spring” kojoj se morate rezignirano nasmejati (slieno izvanrednom humoru sa mini LP-ija No Free Lunch - Green on Red, na kome je Cacava prisutnost najprimetnija). Na koncu, u ovu ploču je urezan ožiljak mazohističkog podnošenja sopstvene nesreće (koju ponekad i namerno izaziva) - a čitava Cacavasova priča šalje poruku identičnu (ako se izuzme naan korišćenja instrumenata, besa i agresivnost) peruci koju šalju Mudhoney: „Touch me, I’m Sick!!!”

Olja Miletić

RIDE - „CHELSEA GIRL”

1989. godine će u analima britanske nezavisne scene ostati upamćena kao godina konačne afirmaeije nekoliko izvanserijskih imena („STONE ROSES, INSPIRAL CARPETS, HAPPY MONDAYS). No usporedo sa uspjehom manchesterskih bandova, javlja se i jedna nova struja LUSH PALE SAINTS, RIDE, koja svoj hod počinje tamo gde su se MY BLOODY VALENTINE zaustavili produbljujući svaki na svoj način viziju o sirovom, ali u istom trenu i nježnom guitar-pop noiseu.

RIDE su došli upravo niotkuda na vrlo cyenjenu nezavisnu etiketu Creation, koja je u nekoliko posljednih sezona promovirala neke od ponajboIjih britanskih guitar-pop bandova (MY'BLOODY VALENTINE, THE HOUSE OF LOVE). No radoznalost i iznenadenje traju toliko dugo dok ne čujete RIDE, a onda sve postaje jasnije. Kata-; lizator dogadaja u njihovom slučaju bio je koledž na kojem su se upoznala četvorica dvadesetogodišnjaka, a formiranje grupe bio je idealan način bijega iz jedne takve autoritame institucije. Upravo taj boravak u školi dao je RJDE-u dovoljnu dozu orčine i bijesa koju su ti mladići uspješno apsorbirali i prenijeli u muzlku. EP „Chelsea girl” (nema nikakve veze sa „Simple Mindsima”) otvara istoimena tema, a nespremnog slušaoca odmah Zapljuskuje britki i odsječan zvuk gitare, pulsirajući, noseći ritam, gusti zid gitarističke buke, vješto prikrivajući neobičnu melodioznost koja snove pretvara u moru, a zadovoljstvo u bolnu destrukeiju. Na „Drive Blind” RIDE pokazuju novu kvalitetu. Tipičan dream-pop početak sa sporim teškim zvukom gitare postupno u valjajućem ritmu prelazi u klasican SONIC YOUTH drop-out u kojem se gubi svaki osjećaj povezanosti. RIDE posjeduje rijetku kvalitetu (koju su MBV u „You made me realize" doveli do savršenstva) da se jednotavno izgube usred stvari, a onda vrate kao da se ništa nije dogodilo, „Drive Blind” je jasno naznačio da RIDE posjeduje isti lutalački nagon MY BLOODY VALENTINE, a snaga cijelog muzičkog koncepta još se pojačava naglašenim kontrastom sirove, teške podloge i djećački nježnog vokâla. RIDE su vješto spojili nesumnjivo veliki muzički talenat i mladalačku neobuzdanost, kristalnu melodizonost s jedne i bučnu neurotičnost s druge strane, neprimjetno lebdjeći na tankoj liniji između harmonije i kaosa u jednora nestvarnom svijetu koji grčevito izmiče između prstiju, ne ostavljajući nikakvo sigumo uporište za koje se može uhvatiti. „All I can see” ponajbolje objašnjava goboto transcedentalni karakter pojesama RIDE. Veliki broj prijelaza i odsustvo réfréna potpuno narušavaju pravilnu kompoziciju pjesama, no u tome su RIDE pravi majstori svjesno odbijajući bilo kakvu klišeiziranost ili ponavljanja, inzistirajući svaki put na izvornoj terni koju potom dosljedno dograduju i dovode do ekstatiënog fmala. Nazivi pjesama poput „Drive Blind”, „All I can see” ili „Close my eyes” samo naglašavaju poseban ugodaj nestvamosti i ogromne perceptivne osjetljivosti, koja kulminira na završnoj terni EPa „Close my eyes”, na kojoj se gotovomože opipati želja za metafizičkom smrću, koja u potpunosti omogućava ulazak u jedan novi svijet u kojem se RIDE osjećaju nadmoćnim i sigurnim. To je i razlog zbog kojeg „Close,my eyes” traje toliko dugo, kolika je težnja da se ostane u tom drugom svijetu, ne otvore oči i nastavi sanjati. I kada ipak uz zaglušujuću buku gitara i ciku feddbacka „Close my eyes” polako odlazi u fade-out još uvijek niste sigumi da ste se probudili. RIDE su kao i MBV najviše okupirani teenage opsesijama, fascinacijom mladosti, problemom odrastanja i neprihvaéanjem svijeta odraslih sa svim pravilima i dužnostima, Upravo zbog toga „Chelsea Girl” predstavlja bolno svjedočanstvo četvorice mladića koji se na pragu zrelosti nostalgično okreću iza sebe, svjesni svih bojazni što će im donijeti životni automat. Za kraj još samo valja istaći da su RIDE početkom aprila izdali novi singl pod imenom „PLAY”, a jedna od stvari sa singla „Like a daydream” nešto je najbolnije i najsnažnije što sam čuo nakon „You made me realize” od MBV. Očito je da RIE posjeduje dovoljno kreativnosti i snage da i dalje zadrže sve epitete svježe i neobične pojave unutar engleske nezavisne scene. Jer ovo je samo početak.

Branko Komljeaović

27