RTV Teorija i praksa

Đorđije Popović

PO MERI UDRUŽENOG RADA I DELEGATSKOG ODLUČIVANJA

Radio i televizija u Jugoslaviji postali su nezamenljivi činilac komunikacionog i političkog sistema socijalističkog, samoupravnog društva, deo njegove kulture i oblik stvaralačkog prevazilaženja postoječeg. Programi ovih kod nas najrasprostranjenijih i u čovekovoj komunikaciji najprisutnijih medija sve više izrastaju u „...veoma uticajan subjekt samoupravne, društvene i političke akcije...” (J.B. Tito) koja daje autentičan doprinos radu i samoupravljanju. Radio-televizijsko stvaralaštvo u Jugoslaviji determiniše nov i u svetu jedinstven socijalni odnos nastao izlaskom na istorijsku pozornicu udruženog rada i udruženih proizvođača. Udruženi rad daje celokupnom informisanju, pa i informisanju putem radija i televizije, radničko-klasni beleg: od sadržaja informacije, njene usmerenosti, odgovornosti za informisanje, do društvenog uticaja. Osam matičnih radio-televizijskih kuća u Jugoslaviji pravovremeno istinitom i kompletnom informacijom iz tematski, socijalno i nacionalno veoma raznovrsnog miljea i iz širokog akcionog prostora koji je utvrđen programskim i najnovijim kongresnim dokumentima Saveza komunista Jugoslavije, doprinose izražavanju i razvijanju ravnopravnosti naroda i narodnosti Jugoslavije, jačanju njihovog socijalističkog zajedništva, podsticanju i stvaranju kulturnih potreba i izgrađivanju umetničkih i idejnih merila. Programi jugoslovenske radio-televizije neguju sve više društvenu kritiku kao efikasno oružje za borbu protiv raznovrsnih građanskih i pseudoliberalističkih iluzija, dogmatekih i birokratskih ponašanja, parcijalizacije i zatvaranja, isključivosti i nipodaštavanja nacionalnih i drugih osobenosti jugoslovenskih naroda i narodnosti. U našoj socijalnoj stvarnosti problemi radija i televizije su nezaobilazno sredstvo radnog čoveka putem kojeg on ostvaruje svoje neotuđivo pravo na informisanje, pravo i obavezu da