RTV Teorija i praksa

da li i kako cdređene društvene snage koje ako možemo da identifikujemo kao avangardne u stvari na televiziji egzistiraju i zadovoljavaju svoje interese, artikulišu svoja stremljenja itd.” Govoreći o tzv. „sukobu koncepta” Cmobmja ističe da „grupa koja predstavlja dmštvenu avangardu, a to je praktično klasična političko-upravljačka grupa koja, zapravo, predstavlja jedno mnenje na način koji je artikulisan kroz određene stmkture političke itd.” 6 S obzirom da se određeno stanje definiše kao „lakirovka stvarnosti” (M. Jevtovič) 7 , koja izražava „manipulaciju istinom” (A. Mandič) 8 , teoretičari insistiraju na prevazilaženju konzervativizma i partikularističkih interesa razvijanjem kritičke svijesti i „ostvarenjem slobode” (Z. Jevremovič) 9 . Kao što je moguće vidjeti iz ovih iskaza, riječ je zapravo 0 odnosu politike i kulture, odnosno o odnosu između političara i intelektualaca, u užem smislu. Raspravljajući o nadasve osjetljivom pitanju odnosa između politike i kulture, vratičemo se ponovo značajnim 1 još uvijek aktuelnim mislima italijanskog revolucionara. Gramši ističe da jedna grupa izražava svoju hegemoniju na dva načina: kao „vlast” i kao „intelektualno i moralno vođstvo”. Ukoliko hoče da realizuje hegemoniju ona mora prije, ali i poslije osvajanja vlasti da i dalje zadrži intelektualno i moralno vođstvo. Inače, njena misija se može označiti kao „pasivna revolucija”, odnosno kao „diktatura bez hegemonije”, gdje je klasa subordinirana državi i partiji i nemoćna da izrazi svoju stvaralačku inicijativu. lo Svojom koncepcijom svijeta, kao što smo napomenuli, jedna društvena grupa zadobiva pristanak društvenih grupa i na osnovu zajedničkog pristanka izgrađuje društveni poredak. Rekli smo i to da svoju hegemoniju

6 Up. cit., str. 19 i 20. 7 Op. cit., str. 7. 0 Op. cit., str. 45. 8 Op. cit., str. 31. 10 Cf. Antonio Gramši, O državi, Beograd, „Radnička štampa”, 1979, str. 165-174.

15