RTV Teorija i praksa

pojava što podležu vrednosnoj oceni koja se odnosi na samu činjenicu njenog postojanja. Moglo bi se, dakle, reći da je televizija bolja ili lošija, prijateljska ili neprijateljska prema čoveku - kao vreme, ili klimatske pojave - a ipak niko ne postavlja pitanje da li je njeno postojanje uopšte suvislo, niti isto tako, iko može da zamisli situaciju u kojoj nje ne bi bilo. Činjenica da televizija postoji - ma kako da smo, naravno, svesni njenog ijudskog i civilizacijskog porekla - übraja se uglavnom u onu kategoriju biča koja karakterišemo kao stalne, objektivne i „prirodne” faktore, faktore koji su od izvesnog vremena (kao i u predvidljivoj budučnosti) " nepromenljivi, i prate naše postojanje. Kada se pojavljuju u društvu, takvi faktori obično preuzimaju mitološku formu, postaju mitovi ili fetiši. „Sredstva masovne komunikacije” - piše Matelar „postaju mitovi onda kad počinjemo da ih posmatramo kao autonomne egzistencije, opremljene sopstvenom voljom i dušom, kao vrstu epifenomena koji prerastaju društva u čije su okvire upisani. Na taj način se egzistencija masovnih sredstava komunikacije zamenila u glumca koji igra samostalnu ulogu na sceni sveta vođenog tehnološkim racionalizmom. Tu imamo posla sa savremenom verzijom sila prirode...” (Nav. prema Television: Ideology and Exchange, John Caughie, BFI, 1978). Pojam „masovnih sredstava komunikacije” koja igraju ulogu „savremenih sila prirode” nije, naravno, jedini takav pojam proizveden u savremenim društvima, naročito buržoaskim. Na tržištu naših pojmova oni funkcionišu i razmenljivi su za različite druge valute formule kao „potrošačko društvo”, „društvo dobrobiti”, „savremenost”, „prestupništvo maloletnika”, „javno mnenje”, „seksualna sloboda”, itd, itd., od kojih svaka podleže različitim formama analiza, a sve zajedno se ipak tretiraju kao izvesna očiglednost, kao bit sama za sebe, koja ima svoje naročite osobine na koje treba računati, pa čak valja pokušati da se njima i manipuliše, ali čije se postojanje kao objektivnih činjenica ne može dovesti u pitanje. Na taj način savremeni čovek je uostalom kao i svaki čovek u svakoj istorijskoj epohi okružen dvema kategorijama pojava koje jednako tretira

22