RTV Teorija i praksa

Naziv dela, Simfonia eterofonica, ukazuje na raznozvučnost i mnogozvučnost kao osnovnu zakonitost u razvoju muzičke misli, a simbolično ukazuje i na radio-etar kojim se prenose signali sa odašiijača. I sam način realizacije ovog dela, novina je i smelost koja preti rizicima. Svaki ansambl se nalazi u svom centru, u svom studiju, ima svog dirigenta i svi oni. prateći istu partituru, grade integralan zvuk obogaćujući ga svojim zvučnim karakteristikama. Da bi se olakšala realizacija, pogotovo sinhronizacija zvučnih signala koji dolaze sa udaljenosti i ргеко I 000 kilometara, a treba da se sliju u jedinstvenu рогики, autor je pribegao posebnoj kompozicionoj tehnici odričući se mnogih tradicionalnih naćina motivske korespondencije ili sinhronih vertikalnih zvučanja u smisiu akorada, zbog mogućnosti kašnjenja te i destabilizovanja zvučne slike. Zvuci i misli se preklapaju, bruje i traju u punoj raznoglasnosti koja posredstvom antena treba da se slije u jedinstvenu рогики. Delo je komponovano kao jedinstvena zvučna celina, iako su uočljive i тапје stvaralačke celine, međutim, izvađene iz konteksta delovale bi lapidarno, usamljeno i čak otuđeno. Nepostojanje vizuelnog kontakta izrneđu izvođača smeštenih u 8 studija članica JR#T, nametnulo je potrebu da čak i pred ansamble koji tradicionaino nemaju dirigente (Zagrebački solisti, ansambli iz Sarajeva, Skoplja i Titograda), stanu muzičari sa ciljem da preuzmu tu funkciju kako bi koordinirali izvođenje. Na posebno složenim mestima koristilo se tehničko pomagalo u vidu magnetofonske trake sa nasnimljenim sekundnim impulsima. Ipak, sve to ne bi možda pomoglo da sam kompozitor nije pronašao najbolja rešenja koja su omogućila besprekornost izvođenja. Ovome je svakako doprinelo i krajnje angažovano sudelovanje svih učesnika pa je za istoriju radija u Jugoslaviji potrebno dati imena onih koji su upravljali ovim složenim izvođačkim aparatom:

108