RTV Teorija i praksa

akta. U svakom slučaju ophod vučara, kakav se sačuvao u Boljevcu, sadrži i elemente slobodnog ponašanja i još slobodnije šale.

Ali s vukom napunjenim slamom, ovde se ophode s dužnim poštovanjem i Ijubavlju. U narodu uvreženo verovanje da se od vuka može zaštititi ako se s njim okumi ili pobratimi, ukazuje na tragove totemizma baš kao i dobro znani običaj da se u porodici gde deca umiru jednom detetu daje ime Vuk, s uverenjem da će se dete na taj način održati (sačuvati ođ veštica). Sam naziv vučari, za momke koji nose vuka, ukazuje da se oni poistovećuju s vukovima, jer je vuk po narodnom verovanju čovekov dvojnik, u čemu se mogu nazreti tragovi najstarijih lotemisličkih shvatanja da određena totem-životinja predslavlja zajedničkog pretka. Kod istočnih Slovena postojalo je verovanje da vrač može preobratiti čoveka u vuka, ali je za nas posebno zanimljiv podatak da je on najčešće preobraćao u vukove mladence, pa i sve svatove. Tu se očevidno radi o poistovećenju svatova s vucima koji predstavljaju totemske pretke. U svadbenim običajima nekih krajeva Bosne vukovima se naziva grupa mladića iz sela koja fiktivno napađa mladoženjinu kuću neposredno posle svođenja mladenaca. Poređani u lanac, držeći se jedan za drugoga, oni zavijaju kao vukovi i viču: „Okolo,