Rusko-srpsko ogledalo

— Другови, немамо времена, веб свибе. Одмах Фемо у борбу. Немамо кад да причамо. Задатак вам ]е друг стариди ла]тнант об]аснио: за {едан сал; на)више сат и по, морамо да осво]димо упориште одбране противника, село Чернушку. Да Бемо га, осво}ити, у то нико не сума. То мало село, ко]е носи тако безавлено, па чак и смешно име — руско ]е село и У томе ]е цела ствар. Ма како мало и ништавно, оно сто)и на руско} земъи, и Немци на ово] земли нема]у шта, да траже. ЕБима, овде ние месго! То {е на‚ ша, земта. Била }е, ]фесте и бибе. И за ]едан сат ми пемо им то и доказали. Зар ние тако, соколови?

Бруакин се ]ош ]едном широко насмеши.

— Тако }е! Наравно! Доказавемо им прописно! — одговорили су из мрака, узру]ани гласови.

Понеко ]е по старо] навици дивила чак и затапиао. Командир чете дигао се са свог палъа, очекнуо ]дедан моменал и упитад:

— Дакле, ко хове ош да говори? — Матросов! — довикнуо ]е неко.

Сала, се ъутито осврнуо. Па да, наравно! Ма-. тросов! Увек Матросов. Као да, сем вега, нема ко да говори на, састанку..

Арт)ухов потражи очима Матросова и При: теъски му климну главом.

— Дедер, Саша, ха]де реци шта ти мислиш.

Шиа, он мисли? Као да ]е то тако ]едноставно. и лако испричали шта он сад мисли!

6 81