SRĐ

— 472 —

а chi domanda pane, e a la tua pieta si raccomanda: da te prorompa il gesto che consola. Ona želi, da joj kuća bude ognište svake kreposti, središte svakoga plemenitoga đjelovana, ustrajna i postojana rada, e da joj kćerka bude tako imala pred oeima već od mladih godina samo primjere kreposna života. I u ovom se dijelu ponavja ona ista misao, koju smo već toliko puta našli, da se ludi moraju svi lubiti kao braća, moraju živjeti u slozi, moraju smetnuti s pameti sve što ih u vjeri, jeziku, narodnosti, povjesti, obieajima rastavja, a jedino na to misliti, da svoj život, opstanak i biće duguju inajci. Pak ako će tada čovječanstvo koracati po stazi kreposti, koju mu je Bog označio, onda maternitž, tu sola potrai, col tuo verbo profondo, avvincer le razze: tu sola sarai la salvezza del mondo. Uzvišenom slikom stare majke, che vide piu di cento primavere, završava Ada Negri drugi dio svoje „Maternita". — Kod ogništa sijedi stara majka; izdala je pamet; ne sjeća se više onoga, što je bilo, nema nikakve žeje, jedino sana la pace ultima, il lene battito d'ali che la porti a Dio. U mladosti se udala za onoga che fra i valenti figli del solco a lei parve il piii forte. Porodila mu lijep broj jakih, krepkih sinova, koji u cvijetu mladosti i snage zapustiše majku i oćinsku kuću, te krenuše u svijet, da traže sreću: Nacquero i figli dal suo bronzeo grembo di vincitrice, audaci come belve, liberi per radure e campi e selve, esperti in guadar flumi al sole e al nembo, Crebbero come il g-rano su 1' arista,