Bitef

zadovoljstvo pružio Robert Serumaga prošle nedelje. Serumaga je prvi Ugandin (a možda i afrički) direkter profesionalne trupe Theatre Limited. Robert se upravo vratio sa turneje po Evropi i Americi i ozaren je uspehom koji je postigao na ovome putu. Osnovao je ageneije u Njujorku (Mel Howard Productions za ceiu Ameriku) I u Briseiu (za Evropu) Veliki interes u Americi za afričko pozorište, a naročito za Robert-ovu profesionalnu trupu, doprineo je da on prihvati turneju pred kraj godine koja bi obuhvatala nlz amerlčkih koledža. Deo Robert-ovog uzbuđenja prolzilazi i iz sinjenice da američka grupa sada sprema njegovo deio Majangwa dobro poznato ijubiteljima pozorlšta u Kampali a takođe i zato Bto jedno drugo njegovo deio The Elephant prikazano u Cikagu, već je Amerikancu Robertu Franklinu donelo nagradu za najbolju glumu (uloga Davida) . Dodeljivanje nagrade proslavljeno je posie predstava kada je iiberijski ambasador priredio prijem za sve Ugandane koji žive u čikagu. Bile je dosta govora o tome šta Je »nacionalno« povodom pozorišta u Ugandl. Robert ozbiljno traga za osobenom identifikacijm upotrebljavajućl muziku, igru i mitoiogiju Afrike, da bi proizveo flzički prikaz koji je bez sumnje afrički. Robert je skroman 6ovek da bi priznao da je to stalno istraživanje; on isprobava nove koncepcije, druge odbacuje, i još uvek priznaje da još nije naiao pravo rešenje. Da citiramo Robert-a; »... sree nlkada ne nalazi Ideaino resenje; postoji večno stanje dinamičkih promena, i mi demo nastaviti da istražujemo i eksperimentišemo«. Trenutno Robert angažuje svoje profesionalne glumce koji su poslednjih devet meseci vezbaii svakodnevno od 10 pre podne do 5 po podne igru, vokalnu artikulaoiju, glumu i muziku da za mene izvedu scenu iz svog novog dela Enswaswa (The Monitor Lizard). Bio sam hipnotisan. Devojke su se pojavile igrajući »Bola« Igru, ali ne samo ponavljajudi tradicionalne forme. Oni su izvodili vrlo jake emocije sa dodatnim pokretima, stvarajući lepotu, slavu i sjaj koje nikada ranije nisam video; njihova živahnost prosula se kao razrezani koverat. Postepeno, igrači se stišavaju izvodećl svetovnu igru života i sekvence mimike u kojima je Izražena duboka melanholija zbog gubitka muškaraca u ratu. Pripovedač produžava napetost situacije; jeden čovek pravi mrtvački kovčeg, žena peva zagrobnim glasom a druga se moli; iznenada žena pušta jezivi krik i poiudi a zatim počinje da interpretira svoje ludiio fantastičnim pokretima u igri lu-

dila; ovu Igru prati potpuna tišlna sem ritmiökog udaranja nogu od strane ostalih članova. Jedan pogied na Robert-a 1 njegovu trupu na radu bio je dovoljan da upoznam dramsku umetnost u najboljem svetiu i po morti mišljenju nadahnuti primer nacionalnog afričkog pozorišta. (Sunday Nation, 25. jun 1972)

ratom opustoseno selo Ovo deio koje je napisao, režirao i u kome igra glavnu ulogu Robert Serumaga, prlkazaće nam njegova profesionalna trupa Theater Limited i obećava vellkl uspeh. Radnja se događa u selu koje je razoreno ratom. Svi stanovnici seia su übijeni. Očajanje i tragedija koji ostaju maštovito su prikazanl u kombinaciji pokretnih dijaloga, briljantno izvedene mimike i temperamentne Igre. Tako ovo selo u svojim nastojanjima da spase identitet, si Ino se bori da obnovi neko samopoštovanje koje je nastalo iz razdora 1 patnje. Cela situaoija postaje afera fizičkih odnosa prikazanih inventlvnim pokretima koji se sastoje, ni manje ni vise, od pet tradlcionainih igara i brojnih uzbudljivih ceremonija koje do seda publika u Kampali nije videla. Ova predstava, koja divno odaje narodni karakter, priiagodena je internaoionalnoj public! 1 moram vas upozoriti da se pripremite za veliki emocionalni doživljaj doživljaj koji ne treba propostiti. Ali dozvoiite mi da citiram samog Roberta; »Ja osećam da je moj pokušaj da stvorim pozorište afričkog izraza kroz ovu predstavu, blizu uspeha. Predstava je pogodna za internaoionalnu publiku jer se kreće uzanom granicom nacionalizma (sa malim »n«), ukijučujući i humanost uopšte.« »Ovo je tako stvarno da mi se, kao pozorisnom öoveku, pomalo otvara Jedan siri horizont.« »Ljudi se pitaju zašto režiram svoja dela; za mene je pozorište potpuna tvorevina od svog početka do realizaoije. intervencija pisca se sastoji u stvaranju koje okvira eventualne realizaoije. Najbolja kombinacija je glumac koji piše i režira«. Theatre Limited je srećno sastavljena grupa zato što je potpuno posvećena pozorištu, Ako želite da vidite afričko pozorište u najboljem izdanju, nemojte propostiti predstavu.

a depressing achievement The story Is a kind of postcrucifixion. There is a high altar surmounted by a cross with the supreme Priest Diviner (Robert Serumaga) bowed before it. A body held in chains signifies the constant struggle of humanity. A full measure of violent emotion expressed by resplendent dancers with stamping feet and rolling eyes guide us through the intricacies of the story. Insistent drum beating chanting tel lus of the devastation caused by war in a village in which Renga Moi has had his share in the shedding of blood. This happens before his purification as the father of twins (which demands his first blood should be shed at a ceremony of passing through an ant hill). Since he has been away fighting, the Priest Diviner decrees that Renga Moi's twin children must be found and impaled on twin spears in order to atone for Moi's non-purification. This ghastly scene of brutal rituals is enacted in a strange and garbled sequence hen the mother of the twins and the whole cast descend into the audience and erupt into violent uncontrollable sobbing and wailing, no doubt in an attempt to bring about a deep involvement. Renga Moi eventually returns and demands to see his children, whereupon the Priest Diviner exhibitis the babies' corpses. Overcome with frenzied anger, Renga Moi completes the final tragedy by strangling to death the Priest Diviner. Robert Serumaga and his superbly drilled company lent convictions almost to the point of terror to the story. As a director, Robert's method is to put his actors at physical and psychological risk and this device dictates the rhythm of the play and counterpoints the hysterical pitch at which much of it demands to be played. Their acting refiectid the unquestioning acceptance of the fantasy and improbabilities of the story. Great plays have been built on lesser improbabilities. And Serumaga's Renga Mohi, neatly pruned, may well become a classic of our time. (Bill White, Sunday Nation, 23. jul 1972)

150