Bitef

bilo važno. To što teatar s vremena na vreme upire svoj pogled na popularne mitove nije puka slučajnost. Čini nam se da je svrha tealra da povremeno revidira mitove naroda, da ih iz temelja preispita i da и njima otkrije dublje istine o biću zajednice kojoj ti mitovi pripadaju. Suočiti se sa sopstvenim mitovima je kao suočavanje sa sarnim sobom i oblik samosaznavanja, kao početak strasne i tanane borbe za osvajanje nacionalne svesti. I tako smo se svi mi svim silama dañas poduhvatili da prikalemo jednu »Santa«, koja bi nam pomogła da nademo svoje mesto u teati-u i u kontekstu saznanja, kako individualnog tako i kolektivnog. (Héctor Mendoza) ■ Los que hemos colaborado en la realización creativa de este espectáculo, hemos estado consiceintes todo el tiempo del escaso valor literario de la novela de Federico Gamboa; «■■■B sin embargo, el hecho de que sea un tema que es popularizado tanto entre le жк público de México, nos ofrecía el atractivo de habérnosla con un tema que se ha convertido casi en un mito. Esto era importante. Que el teatro vuelva una y otra vez los ojos a los mitos populares no es un mero accidente. Tal parece que el propósito del teatro es el de re visar periódicamente los mitos del pueblo para examinarlos a fondo y descubrir en ellos las verdades más íntimas de una manera de ser de la colectividad a que pertenecen. Enfrentarse a los propios mitos es como enfrentarse a sí mismo y conocerse; es como empezar la adrua y delicada tarea de una toma de conciencia nacional. Así es, pues, como hemos emprendido todos nosotros la

tarea que culmina hoy, de presentar una Santa que nos ayude a situarnos dentro del teatro y dentro de un contexto de reconocimiento tanto individual como colectivo. (Héctor Mendoza) Federico Gamboa (1864 — 1939) je meksički Emil Zola, koji je 1 W da о sv oj doprinos šir окот Цр A svetskom pokretu naturalizmu. A Po ceo je kao no vinar, zadojen -Æs idejama građanske meksičke revolucije. Svoje prvo liter arno delà »0 prirodnom« (Del natural) objavio je 1889. Do 1922. godine, kada je prestao da pise, objavio je niz romana, među kojima je najpoznatija neka vrsta rneksicke »Nane« »Santa«, koji je doziveo niz dramatizacija i ekranizacija. Snimljen je još u doba nemog filma, po »Santi« je napravljen i prvi zvucni film тек sick e kinematograf ije, a ekranizovan je i posle drugog svetskog rata. Ostali romani: »Viši zakon « (Suprema ley), 1896, u kom prikazuje život u zatvoru u doba diktatora Diaza, » Rekokvista « (Reconqusta) i »Otv arena rana « (La llaga). Sa uspehom se bavio i dramskim rodom: Poslednje društvo (La ultima compañía) , 1895, i »Medu bračom« (Entre hermanos), 1928. Pred smrí 1938. objavio je svoje Dnevnike izmedu 1907 — 8, a posthumno 1948. izasao mu je Dnevnik (Mi diario) pisan 1910 — 1920. .jb El espectáculo de Luis de Tavira (basado en la novela de Federico Gamboa) está primordialmente Ht enfocdo a darle un valor ala imagen visual. El mérito es que Hr ese valor se la da ala imagen no Hr únicamente mediante el colorido Щг A yel » show « sino con la W?c Jh inteligencia и con apoyo en el 'Ÿ, ¿ĘfS texto. Un texto como Як acertadamente lo indica Héctor Mendoza en los programas de mano de escaso valor literario v que sin embrago en esta puesta en escena ve justificada su razón de ser. Nada mejor podia sucederle a eso pobre texto, plagado de lugares comunes, que dar pretexto a una labor de creación auténtica, a esenas de