Đul-Marikina Prikažnja

95

Чича-Коле пак, дете, нпшто друго; што у чаршију чује, све ће си при жене прикаже, и' уме нншто да сакута!... Јако стар беше... Па и овај дан такој. Таман мн се огањ у срце беше сас пепел прекрнја, а чича-Коле га раздува та мани се. А нана пак од овај абер дори се разболе, и одеше по кућу како шашава. К’да ми татко чу што напраји Ђоша, једнаг отрча у Господина, даде му паре виће колико му даде и рече: да прокуне онога који је крив, не помињајећи никога. Господин пак беше Грк, та поган за пару мани се; Ђоша му попре рекнуја, а он прокле онакој како му мој татко ЈЈече. И што би? У нашу кућу ништо. На Ђошу се, долеко било одовде, кућа затворп, затре му се, долеко било од свакога, све до корен. Тој си је било Господиново проклесто у цркву, неје ништо мало. Пишин му умре... ама он неје умреја од Господиново ироклетсто, но од дертови за мене... за мене си Фатп тропљику и умре Димптрије... Истина неје умреја једнаг, но гоџа ми ти пројде, ама иак за мене умре... Но се салте чудим како ја од онол’ки жал не умре... Зар што ми јако добро при Миту беше... Другар добар, свекрва добра. з’лве... А, лелке, туго! Димитријеси јадан умре,