Nova Evropa

lišeno vrednosti koja pripada svim stvarima koje su u službi moralnih ciljeva, Prema tome, život kako ба Fašizam zamišlja jeste težak, ozbiljan, i religijozan, odigrava se u svetu koji podržavaju moralne i odgovorne sile duha, Fašizam prezire »komotan« život. Fašizam je religšijozna koncepcija, koja posmatra čoveka u njećovom imanentnom odnosu prema јеdnom višem Zakonu, prema jednoj objektivnoj Volji, koja prevazilazi poJedinca kao takova i izdiže ga na dostojanstvo svesna člana duhovnosš društva, Oni koji u religijoznoj politici fašističkog režima nisu videli drugo do pitanje čistoš oportunizma, nisu razumeli da Fašizam nije samo sistem Vlasti, već takodje, i pre sveđa, sistem Misli,

Fašizam Je istorijska koncepcija, prema kojoj je čovek ono što jeste samo ukoliko služi duhovnom procesu koji on potpomaže radeći u porodičnoj i socijalnoj grupi, u narodu, i u istoriji na kojoj sve nacije saradjuju. Otuda potiče velika vrednost tradicije u uspomenama, u jeziku, u običajima, u zakonima društvenog života. Izvan istorije čovek nije ništa, Zato se baš Fašizam protivi svim individualističkim apstrakcijama XVIII veka koje su se osnivale na materijalističkoj osnovi; zato se takodje protivi i svim jakobinskim utopijama i inovacijama. Fašizam ne veruje u тоdućnost »sreće« na zemlji, kako se ova prikazuje u literaturi ekonomista XVIII veka; isto tako Fašizam odbacuje sve teološke koncepcije, prema kojima će — u izvesno vreme istorije — ljudska vrsta doći do delinitivne sistematizacije, Takva doktrina protivi se istoriji ı životu koji znači neprekidan pokret i večno nastajanje, Politički, Fašizam hoće da bude realistička doktrina, a praktički on ide samo za tim da reši probleme koji se u istoriji sami po sebi postavljaju, te koji sami pronalaze ili sušerišu svoje rešenje, Da bi se moglo dejstvovati medju ljudima, kao i u prirodi, potrebno je ući u tok stvarnosti i postati 8šospodarem snag4 u akciji,

Kao anti-individualistička, fašistička koncepcija jeste za Državu, Ona je i za pojedinca, ukoliko je ovaj u skladu s Državom. Ona je univerzalna svest i volja čovekova u njegovoj istorijsko) edzistencij, Ova koncepcija protivi se klasičnom liberalizmu, koji se rodio iz nužne reakcije protiv apsolutizma i koji je završio svoju istorijsku funkciju kad se Država pretvorila u svest i volju naroda. Liberalizam je nedirao Državu u interesu pojedinca; Fašizam ponovo izdiže Državu kao pravu stvarnost pojedinca, I, ako sloboda mora biti atribut realnoš čoveka, a ne apstraktne lutke s kakvom je računao individualistički liberalizam, onda je fašizam za slobodu; on je samo za onu slobodu koja se može ozbiljno shvatiti, za slobodu Države i za slobodu pojedinca u Državi. Za fašistu sve je u Državi; ništa ljudsko ni duhovno ne postoji, a još manje ima vrednosti, izvan Države. U ovome smislu, Fašizam je »totalitaran«, a lašistička Država sinteza i zajednica svih vrednosti, koja tumači, razvija, i potencira život naroda. Izvan Države ne može biti ni pojedinaca ni grupa {političkih partija, udruženja, sindikata, klasa). Fašizam se stoša protivi socijalizmu koji koči istorijski pokret u klasnoj borbi, te ignoriše jedinstvo Države koja stapa klase u jednu jedinu ekonomsku i moralnu stvarnost; s istih razloga, Fašizam se protivi ı klasnom sindikalizmu. Ali Fašizam ište da se u državnom sklopu vodi računa o stvarnim zahtevima usled kojih se radjaju socijalistički i sindikalistički pokreti; on ih uzima u obzir u korporativnom sistemu, gde se ovi interesi smiruju u jedinstvu Države.

Pojedinci stvaraju klase prema kategorijama interesa; oni stvaraju sindikate prema raznim ekonomskim delatnostima koje diktiraju zajednički

362