RTV Teorija i praksa

„televizija ne može i ne smije biti puki mehanični prijenosnik jednog drugog medija, pogotovu ne kazališnog. Ona nije (samo) tehnička igračka, nego svojevrstan izraz i poseban dio novog ambijenta našeg stolječa: ona nas uključuje u procese koje prikazuje i to nastoji izvesti punom uvjerljivošču”. 7 Sa ovih se razloga rani period naše televizijske drame može označiti kao doba kada je jedan medij nesvesno bivao stavljan u službu drugoga usled nepostojanja iskustva i teorijske misli koja bi ga uputila boljim rešenjima. Pojavom magnetoskopa televizijska dramaturgija dobila je nove, do tada još neslućene mogučnosti, bar što se tiče tehnološkog procesa i snimanja. Novo poglavlje u istoriji televizije nužno se mora vezati za pojavu magnetoskopa čiji je udeo u snimanju postao neodvojiv od kreativnih vrednosti televizijske emisije. STUDIJSKA DRAMA Studijsku, odnosno „pravu” televizijsku dramu valja posmatrati kao konačno, dakle, završeno literarno delo, čime se implicira i njena estetska kategorija. Televizijska drama koja se snima u studiju podrazumeva do кгаја uobličen scenario čija se referencijalnost odnosi u najvećem delu na dužnost reditelja. Studijska drama nudi veči izbor vizuelnih rešenja. Reditelju stoje na raspolaganju tri ili četiri kamere čije kretanje nudi neograničen broj mogučih kadrova, uglova snimanja i drugih rešenja. Pod ovom tvrdnjom podrazumeva se kreativno, a ne samo mehaničko učešće reditelja, kamermana i miksera. Upravo

7 Igor Mandić: Mysterium televisionis, Split, „Mogućnosti”, 1972, str. 23.

28