RTV Teorija i praksa

značenja. U toj formi organizovana poruka ima za funkciju da osigura ne samo da se njeno informativno jezgro - novostečeno empirijsko iskustvo - saopšti, več pre svega estetički doživi a onda i intelektualno logički, smisaono, pojmi. I, naravno, okolnost da je u formi spektakla transponovana stvarnost predstavljena posebnom vrstom simbola - ikoničnim znacima, čak živom slikom, pokazuje do koje mere je teško značenjski razgraničiti empirijsku stvamost od njene simboličke prezentacije i obratno; ta teškoča upravo leži u činjenici da ikoničnim simbolima tj, znacima koji na opažajnoj analogiji sa stvarnošču stiču svoja simbolička značenja, saopštena poruka - filmsko, televizijsko ili teatarsko zbivanje, spektakl, neminovno vuče ka mehaničkom opažajno-analogijskomsrastanju udvojenih slojeva stvarnosti empfrijskog iskustva i njegove simboličke prezentacije. A na nivou mehaničkog udvajanja ili, bolje reči, mehaničke imitacije realne stvarnosti, nema one spektaklu toliko potrebne značenjske distance bez koje se spektakl i ne može estetički doživeti, a samim tim ni metaforički, pa onda ni smisaono. Spektakl u tom slučaju ostaje na tlu faktografske informacije, a to nije značenjski nivo estetičkih poruka, spektakla i njegove simboličke strukture. Spektakl nije gola reprodukcija stvarnosti več njena simbolička prezentacija, a to znači i prema zakonima estetičkog doživljavanja Ijudskih iskustava, stvarnosti, obrazovana poruka. I pošto se svaka poruka obrazuje manipulisanjem simbolima značenja to se tom zakonu mora podrediti i proces obhkovanja spektakla kao poruke. Međutim, u slučaju spektakla ta operacija je izuzetno komplikovana baš zato što se ovaj organizuje manipulisanjem ikoničnim znacima, živim čulnim slikama lišenim značenjske distance u odnosu na u njima predstavljene pojave, tako da tek smišljenom organizacijom slika u okviru širih likovnih sintagmi, te slike stiču relativno samostalna značenja i tako prevazilaze odnos mehaničke sprege sa pojavama koje označavju, Tako pribavljenim značenjima slike počinju da zrače simbolički tj. sa nivoa jedne značenjske distance u odndsu na ono što čulno analoški denotiraju. Slika počinje da konotira značenjima koja su joj inače amputirana elementamom funkcijom slike, a to je da opažajno analoški označava ili još bliže predstavlja pojave objektivne stvamosti; i tu i leži osnovna teškoča u pokušaju da se simboličkom

32