RTV Teorija i praksa

које је, budući u neposrednoj vezi sa temom, na najbolji način potvrdilo pretpostavke od kojih smo pošli u istraživanju. Šta sve to znači, i naročito, zašto je za pomenuto iskustvo značajno to da je bilo lično iskustvo? Događaj o kome je reč veoma je poznat čitaocu: tridesetog oktobra 1972. godine grupa palestinskih komandosa otela je avion tipa „Boing 727” nemačke vazduhoplovne kompanije „Lufthanza” i, sletevši dva puta sa njim na zagrebački aerodrom, iznudila oslobađanje trojice preživelih učesnika septembarskog olimpijskog masakra. Lično iskustvo autora ovog teksta u vezi s tim dramatičnim događajem proizilazi iz toga što mu je odlično poznat zagrebački aerodrom Pleso i Sto je prvi put jedna takva drama, kakvih je sve više u savremenom svetu, odigrana u prostoru sa kojim on „korespondira”. Smatram tu koincidenciju dragocenom: jer, svi dosadašnji slučajevi na kojima se zasnivalo ovo istraživanje nisu, s jedne strane. imali nikakvih neposrednih veza sa ovim geografskim dužinama i širinama (pa, analogno tome, ni uticaja na život tu naseljenih Ijudi - podvukla Z.J.) a, s druge strane, takođe nam se po prvi put pružila prilika da pretpostavke o ulozi medija u ovakvim slučajevima proverimo na novinama, radiju i televiziji čije su nam prakse dobro poznate. Jednostavnije rečeno: događaji na zagrebačkom aerodromu od tridesetog oktobra 1972. godine bili su iskušenje koje prvi put lično preživljavamo i u kome se ovdašnji mediji informacija ne pojavljuju isključivo kao „transformatori” (podvukla Z.J.). Kako su, da pođemo od toga, oni „obradili” zbivanja oko otetog aviona? Novine su događaju posvetile u proseku po dve stranice, što je gotovo maksimalan prostor za izdanja od ponedeljka, koja su opterećena sportskim rezultatima i, takođe, za trenutak intezivne diplomatske (očekivanje potpisivanja sporazuma o primirju u Vijetnamu) i političke (akcije posle Pisma) aktivnosti. Radio se najbolje snašao: urednik emisije Vreme sporta i razonode bio je u stalnoj telefonskoj vezi sa aerodromom i dopisnikom „Politike” iz Bona. Oni koji su, najzad, očekivali da če se televizija direktno uključiti u dramatična zbivanja proveli su, međutim, nedeljno popodne gledajući Gradič Pejton da bi tek u Dnevniku videli mini-storiju o zbivanjima dana koja je bila kako se to učtivo kaže, ispod svake kritike: iz nekoliko snimaka moglo se samo saznati da je najvažniji trenutak drame onaj kada su trojica zatvorenika prešla u oteti avion, odigran kada je već pao mrak (mrak je, naime, bila jedina stvar koja se mogla „prepoznati”), a novinar-komentator je očito bio manje obavešten od onih gledalaca

167