RTV Teorija i praksa

Esma Hadžagić

TELEVIZIJA, OD INFORMACIJE DO POUKE

Savremeno doba je doba informacije - več je uobičajena karakteristika sadašnjosti koja je kao teorijska elaboracija empirijskog prisutna u razHčitim znanostima, kao što je i sastavni dio iskustva svakidašnjice. Bez obzira na različite znanstvene orijentecije, pripadnosti ideologijama i idejama, suprotna i čak suprotstavljena poiazišta poimanja savremenosti i smisla čovjekovog opstojanja (koja su vidna u raspolu od euforije do beznađa), određenje ovog vijeka kao vijeka informacija je sveprisutno. Biti u vremenu - pokazuje se znači biti informisan. Drugim riječima, IjudsM komunicirati svakodnevno, opštiti izvan svakidašnjice, angažovati se u svakom ispoljenju čovjeka - pretpostavlja „biti informisan”. S obzirom da je takvo informisanje stvar šire društvene ojganizovanih djelatnoti i ukupnosti sistema javnog informisanja (zato postoji javno, interno, iično, i druge vrste informisanja), ono se realizuje u okviru društvenih institucija i namijenjeno je (ili je svojstvo, kao u našim uslovima) svakom pojedinačno unutar javnosti, unuiar mase. Pc®ebne društvene jnstitucije s nazivom „sredstva javnog informisanja" pojavljuju as u ulozi „provodnika”, posrednika ili odgovornog „obrađivača” informacija dobivenih u izvorima informacija i namijenjenih javncsti (masi). Uobičajeno je da se televiziji pripisuje, kao primarno svojstvo, uloga sredstva javnog informisanja, a nisu rijetka mišljenja da je ona sredstvo javnog informisanja ili sredstvo masovnog komuniciranja sa moguCnošču najvećeg uticaja na masu recipijenata, odnosno masu gledališta koja iz identičnog izvora „prima poruke”. Proučavanje efekata, odnosno uticaja sredstava javnog informisanja na mase već je ustaljena disciplina znanosti na Zapadu. Na samom početku 19. vijeka Sidašnji predsjednik SAD Tomas Džeferson se u jednoj izjavi opredijelio za štampu bez vlade, radije nego za vladu bez

46

TELEVIZIJA