RTV Teorija i praksa

Pozivajući se u pokušaju definisanja radio-strukture na Ekovu definiciju otvorenosti narativnog djela, koju on formuliše imajući u vidu strukturu televizijske prezentacije događaja, na izvjestan način kao da se potvrđuje pomenuta nedoumica oko samosvojnosti radio-strukture, šti nije nebitno ni sa stanovišta informativnosti ni sa stanovišta komunikativnosti te strukture. Ali, poređenja ovakve vrste su neminovna, posebno kada je u pitanju diferenciranost radio i televizijske prezentacije i njihova međusobna uslovljenost tehničkim novinama koje pretpostavljaju i prate razvoj i jednog i drugog medija. Naročito zbog toga što „upotreba tehnike može da bude simptom one tehničke i imaginativne svježine koja je važan uslov za postizanje estetske vrijeđnosti”." Sličnosti i razlike između radio i televizijske komunikacije proističu upravo iz, u određenoj mjeri, jedinstvene tehničke osnove njihovog funkcionisanja, koja im omogućava istovremeno širenje poruka na ogromnom prostoru i istovremenost prijema tih poruka od strane velikog broja pojedinaca. Zahvaljujući tome i dolazi do preplitanja njihovih funkcija, struktura i jezika posredovanja. Naime, televizija je u prvoj fazi svog razvoja preuzela od radija sve ono što se u komunikativnom i informativnom smislu pokazalo produktivnira činiocem radio-komunikacije, da bi mu kasnije, svojevrsnora konkurencijom, vratila dug u vidu raznovrsnih mogućnosti kombinacije semantičkih i estetičkih poruka, jezika diskurzivne i jezika prezentacione simbolike. Te mogućnosti reflektovale su se na prirodu radiofonski posredovanog komunikativnog čina, a time i na samu radio-strukturu. Zbog toga se kao jedan od najprimjerenijih kriterija za utvrđivanje osobenosti radio-strukture i može uzeti upravo način oblikovanja radio-poruka koje je i određuju. U ovom kriteriju obuhvaćeni su u stvari i svi drugi kriteriji na osnovu kojih se radio-struktura diferencirala kao zbir djela stavljenih pred mikrofon, djela stvorenih za mikrofon i djela stvorenih

2 Isto, str. 188.

40