Školski list

490

загрли га, иа га и иолгоби: „ Богомђ брате, Ваистино слуго! вишнбимђ Богомт. и светимт> 1ованомЂ! до сад си ми верна слуга био, одг нко си Богомђ побратиме, немои будит' господара мога; ерт. самв ддна зао санакт. вид'ла, гди полети нто голубова, и предЂ нБима два сокола сива, иснредЂ нашет. двора гоеподскога, одлегише на Косово равно, и падоше међ' Муратов 'б табор -б, гди падоше, већт. се не дигоше; то е, браћо, ваше зламение, боати се, да не изгинете." Ал' беседи Ваистина слуга: „Драга.секо, Стеванова лгобо! не ћу, секо, невере чинити господару и моме и твоме; ер 'б ти ниси на заклетви била, како насЂ е заклинно кнеше, заклинао, и проклинао лгото: „,,Ко е Србин и србскога рода, и одт. Србске крви и колена, а не дош о на бои на Косово, од руке му ништа не родило! Руино вино, ии шеница бела; не имао полбског берићета! ни у дому одђ срца порода! Рђомт. кап'о докђ му в колена!"" „Па н не смемЂ невере чинити, госнодару и моме и твоме." ВећЂ ушета у чардаке горн^, па пробуди господара свога : „Устаните, драги госнодару! всте нама путовати време." Уста Стева на ноге гоначке, и умива свое лице бело, и облачи госнодско одело, па припаса саблго оковану, па узима кондирЂ вина руина, те напин красну славу Божго, сретна иута и крста часнога, у свомђ двору за столом своием, воиводи е то и пре и после**) па ишета предЂ господске дворе, уседоше два кона витеза, разавише крстате бараке, ударише бубнБИ и свирале, дигоше се Богомђ путовати. Бела и е зора забелила, на Косову красномЂ полго равномЂ, сусрете и Косовка девоика, у руки Гои два кондира златна, оба златна, ал' обадва нразна, подђ пазуомЂ клобукЂ свиле беле, за клобукомђ бела кита перн, у дну перЂ сребромЂ заливено. *) г е. прво и иоелЉдн!; (нигда више у своме двору не ће у сдаву напиати).