Delo

ПРИПОВЕТКЕ ЈАШЕ ТОМИЋА (НАСТАВАК) ПОСЛЕДЊИ ЉУДИ И ПОСЛЕДЊИ ГРЕХ Прошло је много и много година од створења света. Она јабука што је стајала на среди раја, давно се осушила, те се л>уди у последње време нису толико ни отимали за рајско насеље. И на што ?! Кад нема тамо више забрањена воћа, нема више ни дражи по људе. Свет се испрва на земљи толико множио, да су мудраци и научењаци, нарочито Малтус, почели већ прорачунаеати године, кад ће се људи толико намножити, да ће једно другом одгризати уши, али се у рачуну преварише. Јер од једном пође низбрдице. Што би света; неки поумираше по тавницама као злочинци, неки у ратовима као јунаци, а трећи подлегоше великим болестима. Било је нарочито две болести. Једна је долазила на људе од прекомерног напрезања, рада, бриге и сиротиње. а друга од нерада и прекомерно раскошног и размаженог живота. Те две болести стаманише тако рећи свет. На послетку није било више људи, но колико би их могао на прстима избројати. И то на ирстима једне руке. Било је равно пет душа и то петоро беху од три породице. Два брата, млада девојка и човек са женом. Но мало било дуго не трајало, а браћа, као браћа, завадише се. Онај старији је слушао, да тамо далеко негде, преко седам гора и четрнаест вода има још живих људи, то је пошао онамо да тражи адвоката и то доброг адвоката , који ће против његова брата повести дугу и велику парннцу. Но једва је прешао