Delo

— Како тетка-Злато? Како је? Раде ли добро ови твоји мајстори? Мати му одговара. Одговара му она отуда, где су мајстори, греде, завучена тамо и увек пуних скутова цепака, комађа дрвета, што скупља и чисти. — Раде, раде, брат-Арсо? Како да не раде. Онда он долази, стаје испред куће, гледа рад мајстора, заилази око куће, да све загледа, види сваку ситницу, да се ништа не превиди, заборави. II онда оно мајсторово и материно заједничко као утркивање, договарање, колико висока, широка и са колико прозора да буде гостинска соба, какве таванице, прозори, долапи, све да буде онако лепо, чак раскошно, као код богатијих, имућнијих кућа. А свакад при том мати му се као нећка, сва срећна одупире да не буде тако раскошно, лепо: — Скупо је то брат Арсо, скупо за нас. Нисмо ми још за такву кућу. Немамо ни „намештај“ за такву собу. — Биће, биће!. Само нека ти је он, Стојан, жив. II све биће! — одбијао би је мајстор. И, исто онако као што је његова кућа, његова гостинска соба, степенпце, подрум испод собе, све је тако исто и Стојаново морало да буде. Он је наређивао, заповедао. Није дао да буде мање, сиротније. Стојап испочетка није се ни у шта мешао. Пустио их, Алн кад је видео како то иа велико, скупо иде, није могао више да ћути. Знао је да поред трошка што се за кућу сваке недел.е узимало, није од ајлука толико могло да остане. И зато једног дана, полазећи на рад у дућан и видећи како су око куће почели и зид да днжу, ограђују, чисто се уплашио н упитао матер показујућн кућу, зид. — А паре за ово? Мајка му слежући раменима није зиала шта да одговори. ' — Не знам, синко. Све то он, мајстор ти. Он каже да код њега има за све твојих пара. Чак има да ти претекне. Стојан је знао да има велики ајлук, али да је оволики не. V осталом брзо се п за то умирио. То га ннје