Menično pravo. I

115

зентацију или неће: вршење исте јесте траво, али не и дужност његова. — Него од овога ошштега правила има по један изузетак у оба правца, а на име: Ако је трасант изречно наредио да се пријем тражи, односно да се ова презентација врши, онда ће се све то морати и учинити. Ако ли је он пак наредио да се пријем не захтева (а то може наредити или што покриће не би хтео до рока слати, или што би желео са датим покрићем до рока располагати, па би се бојао да због тога трасат не откаже акцепт), онда се он не може захтевати, па, дакле, ни ова презентација вршити. Само ова дужност имаоца менице у оба случаја није менично-правне природе; ималац менице не може бити менично одговоран ако ту дужност не изврши.

Међу тим, махом се вели да од горњег правила

има изузетака иу случају 5. 93. тргов. зак. — кад је меница домицилирана, — као и у случају 5. 136. трг. зак. — кад се рок менице има рачунати по ви-

ђењу, а она је издата у Србији или где на страни, но да се плату Србији. Тада, вели се, ималац менице мора тражити пријем, па дакле и презентацију вришти. Ну ово мишљење није правилно. Ми ћемо видети (бр. 162.) да у случају 5. 98. није нужно тражити и пријем, па, дакле, ни вршити презентацију ради пријема. Што се пак тиче случаја 5. 136. трг. зак. ту би приметили ово: ма да овај 5. прописује, да се пријем оваквих меница мора тражити у извесном року, опет се то не може тако дословно узети. Јер по самоме циљу своме пропис овог 5. показује, да се ни по њему не мора тражити баш пријем и исти добити. Не; ту је довољно ако трасат само напише дан виђења (визу — бр. 806), па и ако га не би написао, опет нема других последица сем што би се рок рачунао од дана издања менице (5. 92. трг. зак. тп бпе, бр. 188. а). Према свему овоме 8%