Menično pravo. I

Но

важе са свим друкчија правила како односно њихова, облика, тако и поглавито и односно њихове садржине. Оне се морају засебно расматрати и тако:

А

Менично-правни пренос.

9), — Менично-правни пренос својине менице јесте онај пренос, којим се, у форми прописаној меничним правом, преноси сама меница с једнога лица, на друго са свима правима и обавезама што се на њој заснивају.

Клауза по наредби, која се у меници мора садржавати — бр. 84, значи: да се трасант обвезује ремитенту, да ће се меница платити било њему лично, било по наредби његовој, т. ј. неком другом лицу, које он за то прописним путем овласти, другим речима: на које он меницу пренесе. По томе, ова клауза по наредби садржи у себи овлашћење ремитента да меницу пренесе (пспореди бр. 209. за ту клаузу у преносу); у њој је, дакле, први и Формални основ преносивости менице (по немачком систему меница је већ као таква способна за пренашање, без обзира на торњу клаузу).

901. — равна природа преноса овога разно је схватана. Најинтересније је оно схватање, по коме је пренос овај био управо нова трата. Треносилац се је сматрао као трасант, а жиратар као ремитент. 'Грасат, односно акцептант остајао је стари. 'Грагови оваквог схватања виде се још у пропису о Форми пуног меничног преноса (5. 109. и бр. 204. и след.), као и у извесним речима 5. 87. (в. бр. 147.) и 5. 141. тргов. закон. (в. бр. 147 и 888.. Међу тим, то је мишљење данас напуштено, па и сам наш закон га је напустио више него и његов изворник (транцески Соде де ОСоттегсе). Јер наш закон не