Otadžbina

260

БРАТО МАТО

— Бога, ти шта вели? упитаће неко од народа. — Море, прођи га се! настави Станко Џенабет. Таман ја озго поред његове куће, а он те преда ме, па ни пет ни шест него се испречи на ме: «3ар ви, људи, баш ништа не зарезујете што ја вама кажем? Трчите у Рудник, попу Ивку, да вам чита старе књиге! Лепо бога ми!" — (( Ама, попо, велим му ја, ми ето тебе волимо и почитујемо , као свог довника и свештеника. Али шта ћемо — кад нам баш догрдило?" — (( Не марим ја, вели он мени, што сте ишли њему; само ми је криво што не слушате, него тражите којекаке враџбине и северство" — како ли рече. Па онда духну љутито на вратнице и осече се чисто на ме: (( Радите на послетку шта вам драго — на вашу главу!'' — Јес овај наш поп мало и џандрљив, рећи ће неко из гомиле. — До душе, човек је на свом месту, прихвати један чичица. Ако га упиташ или зовнеш.... доћи ће ти, поучиће те. Само му једно не ваља: неће да чита молитве.... Боже, опрости, чисто му мрско, кад дође болесник да му чита — Окупи човека карати. додаде Грујо Спржо: (( Што не тражиш лека? Питај људи, ако знаду што, или иди у чаршију те питај доктора. Окани се враџбине, северства и молитава!..." Забразди кашто тако далеко — рекао би није поп ни довник. — Њему чест и поштење, рећи ће Станко Џенабет; али тек.... стари попови па стари! Да сте , људи , само видели попа Ивка!... Ту Станко исприча све до најмање ситнице: како су отишли у Рудник, како их је тамо дочекао поп Ивко, шта им је рекао. И ако ту у гомили није било ни једнога, који то већ није знао, опет су се сви примакли и начетили око Станка, те га мирно и радознало саслушали .