Otadžbina

АНА КАРЕЊ1ША

— Тандара броћ. Пма времена од којега бн читав месец дао за полутак, а другн пут не би дао по сахата времена ни за које паре. Је ли тако Катиц-е? А шта сп, се ти тако забринула? —■ Ја ? Ништа. — А куда ћете ви? Та поседите још мало — окрете се кнез Варењци. — Ја морам кући — рече Варењка уставши. па се опет зацени од смеха. Дошавшп к себи. она се опрости са свима па уђе у кућу да узме свој шешир. Ката пође за њом. Та и Варењка јој сад изгледаше другчија. Она није ништа изгубила, али опет не беше више онаква, какву је она дотле замишљала. •— Ах, ала сам се ја слатко насмејала — рече Варењка тражећи свој амрел п торбицу. — Давно се нисам толико смејала. Како је он добар. ваш тата! Ката ћути. —• Када ћемо се видетн ? — унита Варењка. — Мама је хтела да сврати к Петровима. Ви нећете битн тамо ? — рече Ката оштро посматрајући Варењку. — Ја ћу бити код њих — одговори Варењка. Они се спремају на пут, па сам обећала да ћу им помоћи наковатн ! — Добро. онда ћу и ја доћн. — Немојте, што би ви ишлп ? — За што ? За што ? За што ? — убрза Ката са разрогаченим очима, п ухвати за Варењкин амрел, само да је не пусти. — Одиста, станите, за што да ја не идем к њима ? —■ Па тако. Отац вам је дошао, а и они се некако снебивају пред вама. — Јок, јок, ви мени да кажете за што вп нећете* да ја идем к њима, јер ви нећете, за што ? — Ја то ннсам рекла — рече Варењка мнрно. — Али не, молим вас, кажите! — Све да кажем ? — уппта Варењка.