RTV Teorija i praksa

izabrati one koje se svojom odsutnošću međusobno rasvetljavaju". Što, naravno, jasno govori o činjenici da je film u samom začetku bio neizbežno upućen na preobraćanje različitih izražajnih elemenata u sasvim poseban audiovizuelni obrazac s naročitim stvaralačkim i estetskim pretpostavkama o stvamom i imaginarnom. Jedno sasvim jednostavno pitanje, posle svega, moždabi pomoglo u konačnom rasvetljavanju onoga što se na ovako malo prostora želi, u stvari, reći ,šta je to igrani film" - iz prostog razloga јег je teorija onoliko ispravna koliko doživi i svoje praktično utemeljenje. Dakle, šta je film? - ,U pokušaju odgovora na ovo temeljnije pitanje, cilj igranog filma nalazi se u tome što angažira imaginaciju, te se filmovi koji teže tome cilju nazivaju imaginativni ili fikcionalni. Njima su suprotni tzv. činjenični ili nefikcionalni filmovi, tj. oni filmovi kojima je prvenstvena težnja da utvrde činjenice a ne da angažiraju imaginativnost" , 7 Ovo je svakako samo jedan od čitavog niza pokušaja, počev od najuprošćenijih činjenica i tumačenja filmskog jezika, da se bioskopskom filmu donekle odredi nekakav „krupni plan", odnosno opšte mesto. Mada celokupni kinematografski fenomen, kako sa istorijske, antropološke, estetske ili pak teoretske strane, zahteva interdisciplinarno izučavanje koje, zapravo, tek pmža izvesne oznake nečega što će razvitkom filma u budućnosti biti potpunije jasno. TELEVIZIJSKI I BIOSKOPSKI FILM; OSNOVE I RAZLIKE Problem je, čini se, jednostavniji nego što se već po običaju misli, s ciljem da se u nadovezivanju što novijih teorija o suštini i značenju medija može, u stvari, stvoriti završna slika ili obrazac apsolutnih pretpostavki o

6 Krislijan Mez, Jezik i kinemalografski medijum. Inslilut za film, Beograd, 1975, slr. 127. 7 Hrvoje Turkovid, Razumijevanje Jilma, Grafidki zavod Hrvatske (u saradnji sa Akademijom dramske umjetnosti u Zagrebu), Zagreb, 1988 str. 11.

102