RTV Teorija i praksa

mikrofonom ili kao kompleks monoloških, dijaloških i polifonijskih radio-žanrova. Već sasvim izvjesna, buđućnost radija zasniva se upravo na novom načinu oblikovanja radio-strukture u kojoj, kao i ranije, dominiraju zvuk, govor i muzika, ali sada u novim sklopovima koji se konstruišu na osnovu novih tehničkih pretpostavki i sve značajnijeg učešća specifičnih prezentacionih simbola. Osobenost radio-strukture proističe, dakle, prvenstveno iz načina oblikovanja poruka, a taj način uslovljen je njihovom simboličkom građom, odnosno fonskom materijom. Na ovom mjestu neophodno je učiniti i jednu napomenu. Naime, s obzirom na prirodu komunikativnog čina i višestruke funkcije radija kao medija masovnog komuniciranja, radio-struktura koja obuhvata čisto informativno-faktografski plan posredovanja poruka, unekoliko se razlikuje od radio-strukture na planu posredovanja estetičkih poruka. Međutim, radi preciznijeg definisanja radio-strukture, ove će razlike biti zanemarene, uz pretpostavku da će u budućnosti biti i sasvim prevaziđene. A kako priroda radio-znaka zavisi prvenstveno od odnosa koji postoje između njegove materije, značenja i umjetničke vrijednosti, i njihovog međusobnog uslovljavanja, definisanje radio-strukture mora se na tome zasnivati. Sa stanovišta semiotike i estetike ovi odnosi se mogu analizirati kao odnosi verbalno-zvučnih, akustičkih i muzičkih elemenata fonske materije, koji se u strukturi radio-poruke interpoliraju, povremeno zadržavajući svoja osnovna značenja, povremeno ih gubeći u korist novog, specifičnog značenja cjeline koju tvore. Taj novi sklop, cjelina koja se zasniva na povezanosti verbalno-zvučnih, akustičkih i muzičkih elemenata predstavlja sintetički radio-znak sinkretičkog obilježja. U osnovi tog znaka su govorna riječ kao artikulisani zvuk, akustika i fonski gest kao nefonemski zvuci, muzički zvuk i element tišine. Svaki od ovih elemenata, uvršten u strukturu sintetičkog radio-znaka, bilo u formi govorne riječi ili nefonemskog i muzičkog zvuka,

41