Učitelj

РАСТАНАК СА ШКОЛОМ 918

или у живот, то ваља да иде у друге школе па ма како их ми звали: реалке, грађанске, више основне, ниже средње и тако даље. А ми ето тих школа немамо. Немамо ни једне једине у свој Србији, а ваљало би да их имамо и по већим селима а камо ли по варошима и варошицама. Ама нису то ни ратарнице ни занатлиске школе, и ако би се у њима могли неговати и радови у градини и радови у радионици више него у основној школи и много више него у гимназији — место Латинескога. Добитак би од њих био: што би деца у њима боље утврдила писменост и све оно што су научила у нижој основној школи, и што би много што шта више научила за живот, а не би се преоптерећивала оним што им никад неће требати (као на пример Латинским па и Немачким, који у гимназији имају скоро трећину часова). И тек би те школе несумњиво унеле у народ наш више и праве писмености која се не заборавља и више права стварна знања за живот његов. С тога не смемо оклевати, да их отворимо 'што пре и да их уређујемо што практичније, да и народ и појединци од њих виде вајде.

да овим долази оно, у чему Србија чини изузетак од свих осталих народа. Она данас има колико толико и каквих таквих школа и за официре, и за свештенике, и за учитеље, и за професоре, и за све остале чиновнике; а само нема за своје грађане, за три највећа па за матери-_ јални живот друштвени или народни и три најглавнија реда или сталежа, а то су: шрговачки, занатлиски им земљораднички. Одавно су пак прошла она времена, када су ове послове могли отправљати и неписмени људи и нарочито неспремани за њих. Јер трговац не може данас просперирати, ако не познаје свет и промет у њему и не уме водити тачна рачуна о ценама и о ономе што прода. Занатлија не може ни постати мајстором а камо ли успевати у послу своме, ако га стручно не изучи, и теориски

УЧИТЕЉ 85