Vojin

396

официрсве школе у србиш

ку1у од официра штабних. Ми држимо, а бар код нас време ће показати, да имамо и право, да и штабни, и пешачки, и коњички ОФицири треба да су 1една сгрука, а само ииџинирски и артиљершски да су слецшал, и то опет због тога само , што треба 10ш да. зна1у и технике. Што се тиче овога ногледа, наша воша школа. ири свем том што 1е давио преживела сво1 век, и игго 1у 1е дакле давно ваљало поиравити и дотерати, онет 1е она, каква 1е такиа 1е, у овоме правцу издала преко 70 оФицира, међу кошма има такових, да се с њима увек поносити можемо и поносићемо се. Но као свуда, тако 1е код нас шн нре морало да буде, да у нашо1 во1сци има приличан бро1 нешколоватих ОФицира, кош т. неимађаху прилике, да се вошима наукама штогод изуче. Али самим тим, што они зна1у, они и сами увидеше, да вокка наша, ако хоће штогод озбиљнога да иочне, — неможе бити задовољна, држава 1е наравно то и пре морала да увиди. С тога се држава наша, ко1а ту иотребу на1живље осећа, и довила, те саставила као неку шкоку, за време ових зимских месеци, те да тим да прилике не само свошм нешколованим ОФицирима, да на1нуждншега чу1у, и тиме себе учине способнитма за посао, ко1и ће им доћи, него да и школовати официри па ова1 начин измењају сво1е знање и понуне у ономе, што коме по његову досадању заимању могаде остати непознаго. Прилика 1е дакле то врло згодна, мисао пак одвећ мудра, а цељ сасвим озбиљна. Науке пак, ко1е се чита^у у тима зборовима, ово су: