Bitef

no-a koji je prikazan na Venecijanskom festivaiu 1968. Za Teatro Stabile iz Torina pripremio je 1967 »Ricarda Hl« koji je značio vraćanje pozorištu Vittoria Gasmanna (sa nezaboravnom scenskom postavkom Maria Ceroli-a). Za isto pozorište iz Torina (Teatro Stabile) pripremio je 1969 »Fedru« u interpretacij! Lille Brignone. Tokom leta iste godine u Ferari na Festivaiu Dva Sveta pripremio je »Bijesnog Orianda« u crkvi san Nicolò jedva pred 220 osoba, a sedam dana kasnije na Trgu san Petronio u Bolonjl vozio je svoja »kolica« pred tri hiljade gledaiaca i na taj način dokazao opravdanost ideje o pravom »narodnom« teatru koja je imala uspeha u celoj Evropi sve do Njujorka. Sa trupom iz »Orianda« samo ovog puta sastavljenom jedino od žena pripremio je 1970 »Tragediju osvetnika« od Tourneur-a. Rosie predstava u Njujorku došao je spektakl u italijansko-francuskoj koprodukciji u Pozorištu Nacija »XX« čija se radnja odvija samo u malom prostoru ćelije sa pokretnim pregradama koje se tokom predstave otvaraju da bi obuhvatile na kraju u jedinstven prostor ceiu publiku i sve gledaoce. Tokom ove godine bavio se pripremanjem »Bijesnog Orianda« za televizijsko prikazivanje u boji.

orestija Ideja da se prikaže cela ORESTIJA, a ne kako se to obično radi samo jedna od tri tragedije koje čine trllogiju, vezana je za nameru da se Eshiiov tekst prikaže u celini; tri dela imaju takvu unutrašnju povezanost da bi drukčiji način prikazivanja bio parcijalan i u krajnjoj lìniji lišen svog originalnog značenja. Moj izbor pokazuje interesovanje za tekst koji se odnosi na misaonost mitova koja počinje sa AGAMEMNONOM i razvija se do EUMENIDA i predstavlja refleksije u vezi sa mitom o Orestu iz preistorijske epohe, još pre Eshila, do naših današnjih dana. Esencijalna tema tragedije je postupni preobražaj mita i uopšte smisla mitova bilo u Eshilovom delu bilo u odnosu delà i raznih epoha; i u odnosu koji postoji između mita i ličnosti možemo pročitati istoriju socijaino-kulturne evolucije jedne civilizacije u dramskom sukobu sa drugom kulturom različitog karaktera; Grčka protiv Troje, Zapad protiv Istoka, dakle, sukob koji nosi u sebi duboke nesuglasice.

Jasno je da antropološki ključ kojim smo se služiii pri čitanju teksta ne isključuje mogućnost nekog drugog načina posmatranja stila, istorije, literature, sa izuzetkom uprošćavanja na psihološkom planu. Kao i u svim ranijim mojim radovima, umesto da imam jednoobraznu viziju teksta, ja sam vise voleo da složenije organizserò spektakl, pošto, uostalom, i slovo teksta samo po sebi nameće razlicite interpretaci je: jer, Eshilovo deio se ne može posmatrati kao monolitni blok nego, po principu diskontinuiteta, to je raznolika skupina koja zahteva najskrupuloznije poštovanje samog teksta, ali skupina napravljena od mnogih prizama, različltih fragmenata čiji je cilj da se na kraju u svesti gledaoca sliju u jednu jedinstvenu celinu. Isto tako, ma koliko da je na izgled jednostavan, hor se demontira i rasčlanjuje u posebne i nezavisne delove od kojih svaki za sebe vodi misao kao što to cine i Eshilovi protagonisti, iako je kontekst sasvim različit, iako njegova izolovanost nije fizički naglašena spoljnim barijerama. Recital hora ne prati ni herojske ni aristokratske tonove, nego teži da se približi svakidašnjem, ne gubeći nikada iz vida tragičnu dimenziju; to je tako učinjeno da se veza sa reainošću ne izgubi a da se podvuku ironlčni obrti. U rešavanju scenskih problema odlučujuću uiogu na sceni imaju maiine. lako se tragedija bazira vrlo mnogo na valerima same reel, emocije gledaoca su staine vezane za promene na sceni jer se mehanizacija staino menja i smenjuje živu ree. Svaka iskazana misao treba da nađe svoju vizueinu materijalizaciju u izvodenju odredene aktivnosti kao i u egzibieijama ili korišćenju pojedinih predmeta ili kipova koji su aluzija ili simbol. Vizueini elementi, dakle, biće ključ koji vodi u srž teksta. Pozornica (na kojoj će se koristiti najneobičniji materijali, inače običnl i svakodnevni, ali do danas nikada upotrebljeni u tu svrhu) nije predviđena za Izoiovanu scenu, posto se kao i u »Bijesnom Rolandu« mnogo vedilo računa o dlrektnom povezivanju s publikom. Gledaoci će ovog pula biti smeiteni na tri strane scenskog prostora, ali na tri razna načina u tri razne faze trilogije. Tematska evolueija tri tragedije usioviće i strukturalne promene pa će u prizorima doći do kombinacije spoljnih elemenata i vizuelnih efekata: AGAMEMNOM je zamiiljen u prostoru koji je joi uvek neodreden, magmatski to je kosmički prostor, skoro zvezdan; u HOEFORAMA radnja se odvija unutar zidova jednog doma; EUMENIDE se dogadaju po ulicama jednog grada, hipotetičnog, praistorijskog, a možda i buduéeg. (Luka Ronconi)

biografija Luca Ronconi ha cominciato a lavorare in teatro come Attore con Vittorio Gassmann in «Tre Quarti di Luna» di Luigi Squarzina. Ha proseguito poi la sua carriera d'attore per alcuni anni, ricoprendi i ruoli di attor-giovane da «The e Simpatia» a Peter in «Anna Frank», ma dimostrando sempre meno interesse a recitare per rivolgersi alla regia. Nel 1963 allestiva due commedie in un solo spettacolo «La Putta Onorata» e «La Buona Moglie» con una Compagnia prestigiosa; Carla Gravina Corrado Pani Maria Occhini Gianmaria Volonté. Ma l’esito fu del tutto negativo per motivi soprattutto di carattere tecnico, per cui dopo solo poche repliche la Compagnia si scioglieva. Nel 1965 allestiva durante l'estate due spettacoli «La Commedia degli Straccioni» e «I Lunatici» di T. Middleton e Rowley. Quest’ultimo doveva segnare un vero a venimento teatrale per la novità di mezzi espressivi. Con gli stessi Sergio Fantoni e Valentina Fortunato continua va quindi con l’allestimento di «Misura per Misura» di Shakespeare, e quindi «Il Candelaio» di G. Bruno, presentato ai Festival di Venezia nel 1968. Nel 1967 per il Teatro Stabile di Torino allestiva il «Riccardo lll°» che segnava ii ritorno ai teatro di Vittorio Gassmann con un indimenticabile impianto scenico di Mario Cernii. Nei 1969 per il Teatro Stabile di Roma metteva in scena «Fedra» diseneca nell’ interpretazione di Lilla Brignone. Nell'estate dello stesso anno presentato dalla Città di Ferrara nell’ambito del Festival dei Due Mondi allestiva 1’ «Orlando Furioso», che nato nella Chiesa di san Nicolò per non oltre 220 persone, dopo sette giorni nella piazza san Petronio a Bologna muoveva i suol «carrelli» fra tremila persone, diventando così l'esempio più significativo di teatro «popolare» con successo in tutta Europa, fino a New York. Quindi, dopo le recite a New York, uno spettacolo in co-produzione italo-francese ai Theatre des Nations «XX» che si svolgeva in uno spazio cellulare con diaframmi che nel corso delio spettacolo si aprivano per accogliere in uno spazio totale pubblico e spettatori al finale. Durante questo anno curava le riprese televisive dell’Oriando Furioso in un’edizione particolare per la televisione a colori.