Branič

130

„Б Р А Н И Ч"

њим и Апелациони суд погрешно суузели као почетак застарелости тражбине за накнаду штете изрицање пресуде поротног суда по оптужењу туженог за дело утаје. Јер, по § 939 грађ. зак. право на тражење накнаде причињене шгете застарева за три године од дана, кад је оштећеном штета позната постала. У конкретном случају, како се из саме поднете пресуде поротног суда види, тужилачкој страни штета је била нозната одмах по извршењу крађе на дан 14 децембра 1927 год., од кога се дана има и р мунати рок застарелости по § 939 грађ. зак. Према томе почетном року застарелости судови су имали да донесу своју одлуку с обзиром на то, да је тужба, којом је овај спор заснован, поднесена на дан 23 јуна 1931 год. Прекид застарелости у смиелу § 945 грађ. зак. не може се узети да је постојао због поднете тужбе у кривичном спору, нити због раније поднете грађанске тужбе, која је извршним решењем од 2 маја 1931 год., остављена у архиву. Јер, по последњем одељку § 945 грађ. зак. поднетом тужбом, ако је она оглашена за неоснпвану, застарелост се не прекида, већ се наставља, као да тужбе није ни било. Према томе, ни кривичном тужбом, са којом, у погледу тражења накнаде утајеног новца од туженог, тужилачка страна није успела, ни тужбом грађанском, која је према поменутом решењу остављена у архив, тужилачка страна није прекинула ток застарелости своје тражбине за накнаду штете по § 939 гр. зак., па се питање застарелости има да цени, као што је горе речено, према дану, када је штета оштећеном била позната постала. Апелациони суд у Скопљу није усвојио ове примедбе, већ је у писму своме од 15 јуна 1935 г. Бр. 331 дао противраз-шге, у којима је поред осталог навео следеће: По § ^39 грађ. зак. грађанска тужба застарева за три године, али само за оне правне З ахтеве, који потичу из недопуштених радњи, узетих као грађанско неправо. Међутим право на накнаду штете из злочина застарева за 24 голине и то, како према злочинцу, тако и према оном проузроковачу штете. коме се она у нехат урачунава, само ако је та штета из злочина постала, као што је овде случај. Пропис § 939 грађ. зак. не прави разлику између проузроковача штете, веН само између дела, из којих та штета потиче. Тежиште је по § 939 г. з. у томе, из каквог дела штета проистиче, да ли из грађанског или кривичног. То се види из самог § 939 где стоји: „ако је штета из злочинства постала". Међутим, кад би у нашем § 939 стајало, као на пр. у § 60 швајц. о. п.: „ако је тужба из кажњиве радње произашла", онда би заиста застарелост од 24 године важила само за тужбу протнв учиниоца кажњиве радње, дакле злочинца а не и за тужбу против онога, коме се штета у нехат уоачунава. Ово тумачење § 939 треба усвојити и стога, што грађанска тужбз за штету не треба да застари пре кривичне тужбе зз оно кривичао дело из кога је штета произашла. У противном, било би неправично, а озако суд налази, и ако н. пр. у немачком праву и према самом злочинцу грађанска тужба застарева за три гоцине од сазнања штете, па ма за које време кривична тужба засгарела. Овакво тумачење § 939 треба усвојити и са ових разлога. Нгхатан проузроковач солидарно одговара са злочинцем дела и та његова солидарна одговорност тражи његову пуну одговорност за штету. Пуне одговорности би било, кад би његова грађанска одговорност застарела за три а грађанска одговорност злочинца за 24 године. Даље, ми знамо, да се по §§ 810 и 811 на себе прима пуна одговорност и за туђа дела, па у толико пре нехатан посредни проузроковач штете треба да има пуну одговорност са хотичним учиниоцем злочина, од кога је штета произашла. Ово мишљење треба у овом случају усвојити нарочито стога, што се мз кривичне пресуде види, шта је све тужени Жегеско пропустио учинити, те није сачувао поверени му зааружни новац и крађа се догодила, Пођимо од претпоставке, да се застарелост од 24 године по § 939 примењује само на злочинце кривичног дела, из кога је штета произашла а не и на нехатне саучиниоце те исте. Ипак не може се овде применити трогодишња застарелост из § 939 јер се ова примењује само на штету из недопуштеног грађанског дела а не и на ону, која потиче из !.овреде уговора. То се види из самог текста § 939. Тако, у њему не стоји као у § 1489 аустр. грађ. зак. „свако право на тражење накнаде штете", па да може обухватити и штету из уговора. Осим тога, у § 939 не стоји, као у новелираном § 1489 аустр. г. з. „ако штета повредом уговорне дужности буде проузрокована". На постављено пцтање: да ли овде постоји тражење тужилачке стране из уговора или пак право из закона за накнаду штете из злочина, независног од постојања уговора о чувању повереног новца, суд налази, да треба одговорити, да овде постоји у суштини тражење из уговора о остави, као што је горе већ објашњено. Према томе, ова тужба из уговора не може застарити за три године по § 939 већ за 24 године по § 928 ж. грађ. зак.