Delo

ЗВАНИЧНА ИСПРАВКА 371 чесмо о данашњој врућини, па изређасмо све њене добре и рђаве стране, ма овпх првих беше вишо, те донесмо решење да је врућина корисна, али, у себи нико ие жењаше да се оиа и сутра понови. После неко поче говор о киши па, иошго и о томе проговорисмо, сагласисмо се да би добро било кад бн ноћас Вог дао добар ињусак. За тим се ућутасмо и кашљуцнусмо сви по неколико иута, па да се не би и даље ћутало, чича Ђорђе каже : — Е ја . Други одмах то прихвати па дода : — А ја. . Тако ми обично радимо кад меркамо с које ћемо страпе да подиђемо. Капетан већ то зна, а вндимо да јо и оп рад да се ночне разговор, па му чисто неповољно што не уме иико од нас да нађе почетак, одакле бисмо могли полако прећи на главну ствар. II ту се Митар први досети. Он поче неки општи говор о писарима, па носле пређе на наше среске и помену како су се морали данас знојити. После се већ напомену како је господин Бурмаз морао раднтн сам у канцеларији, како није могао изаћн у подне и гу већ изађосмо на чистину и пређосмо на главну ствар. — Вала сам га нагаравио... 'нако... иа ће да упамтн Бурмаза... — поче капетан после неколикпх увода и објашњења. — Е, посветила ти се, само ако си га добро опаучио ! вели Митар. — Бпће коирцања, не бери брнге! — Бога ти, како си му казао ? - пита га чича Ђорђе — Море, зар ти ја све памтим. Чптаћемо кад изађе, на ћеш чути. Само сам... ’нако .. како ћу рећи... све у кратко. Пема ти ту... опога .. врдања, као код њега, но све кратко а ссче. IIа његових десет, ја једну, алн ваљану. II ту каиетан погладп левн брк н иовуче пз трешњевака, а ми чнсто ие дишемо. — Овосреској власти, кажем ја, иознати су они... како по беше... а ја. они светски пзроди, што немају друга посла но пискарају по новннама те мисле да окаљају бесиорочно пме једпога дугогодишњег чиновннка. . хм .. ие знам urra