Delo

ЈУНДК НАШНХ ДАНА ДРУШТВЕНИ РОМАН од ЈАНЈ^А М. ВЕСЕсЛИНОВИ Ту А (НАСТАВАК) XV Прођоше два, три дана на миру. Сретен више није одлазио у своје старо друштво, него је проводио време нли на иослу, у болници, или код Јелчице. Трудио се да заборави и нзбегавао је разговор о пападу. Крај Јелчице то му беше лако. Ту се он заносио ласкањем, голим фразама и празним прпчама, које радо слушаху и она п Станићка. Станићка чак, н ако је нрочитала напад у Работнику, и сама пзбегаваше тај непријатни разговор. Само му једаппут рече: — Ништа је то, докторе! Ни знате већ о чему говорим. То чини завист и пакост. — На част им кад нм то подноси! — рече он, бајаги равнодушно. — Мислите ли што одговаратп? — То би било сувише части тој господи. Ако ми је до ласкања, нисам пао на теме да њима ласкам. Ја ћу и даље наставптп свој посао потпуно убеђен да на добру радим. — Такоје, докторе, само напред! Ја више нећу ни читати тај лист. Данас сам им вратила натраг. — То сте добро радили. Грехотаје беспосличаре помагати. На томе се н сврши. Сретен беше задовољан што је код Станићке тако олако прошао, и што тај Работников напад није учинио никаква другог ефекта сем што је гнушање изазвао. Станићка опет, да би му и сама показала колико не полаже на тај