Delo

328 Д Е Л 0 Са стварп иа ствар, о овом и оном, ријеч ио ријеч, с мисли на мнсао, с предмета на предмет — док доћераше и до духова, и запођедоше разговор о вјештицама, здухама, вампприма, блазнама и ђаволима. Ту Лека опипа Бећир-агп најслабији дамар, и једанак му кроз промућурну главу сијевну мисао шта треба да чини. Ноћ; тајанственост природе; вода; бук под бадњом; клепет витлова; лупа ступе; натмуреност брда и планина са свим њнховнм сакровиштима, и ненојамност сумрко-модрог звјездостана с милијардама жмиркастнх очију.., све то чудну суштину фантастичких Лекиних прпча увеличаваше н грађаше некуд страшннјом и језивпјом. II док сујевјерни страх све то више хваташе у своје бодлшкаве штинавице упихтпјано срце разхазуреног Бећир-аге, дотле му насртљиви дријем стаде сводити кацке и туткалнтп горње за доње трепавице. Лека то опази, па, настављајући своје баснословке, даде знак Јовици, те приђе и свуче и распаса агу, н намјести му да почине. Оружје му, одијело и салтанет постави поред главе, као што је обичај код горштака. Мало по не бн, п Бећир-ага захрка као тек преклани крмак. Међутим, Лека тн не буде лијен, но ђипи, намигне на Јовицу те изађу изван, и ту удесе марифет. Лека узе гарави котао, па зађе за млин; ту се свуче го као од мајке рођен, намаза се гарп с котла п учини се црним као троглав Арапине. Затим нађе однекле два јарчева рога те их намјести на главу, н крављи реи те га удеси себи ђе треба, и обрете се правпм анатемњаком. Јовпца зауставп ступу, те се Лека провуче иснод њена кола, уљезе унутра у млин н увуче у млински хамбар таман нрема Бећир-аги. Јовица међутим изађе напоље, и сакри се за врата. Потурпца у најљепшем сну; спава као заклан, а дише тако мирно као да је на меком крилу своје дражесне хануме. У сну му нзашла пред очн читава пососија свих хавети којим му је те вечери Лека наиунпо чутуру. Коло га нагизданих вјештица што јашу на вратилима оклопило, па само што трепери око њега. А њему се срце сјежило и ужело, на дошло колико орах од страха: да му га која од њих на враџбеном штапу не извади. Док однекуд бахну један црни рбгоња, ђаво, па алабурда пут њега како ће да му оба ока ноктима колико кантарне куке ишчепрка. Он крену да бјежи, али га дочекаше вјештице с вратилима н штаповнма; оне отуд а ђаво одовуд — погн-