Filatelista

grad i datumom 16. ili 17.januar (1871.). Na slici | prikazane su neponištene marke od 15 para.

—=

Slika 1

Postavlja se pitanje odakle danas uopšte potiču neponišteni primerci, kada ih nije bilo u ostatcima posle povlačenja iz tečaja, a u Srbiji sigurno nije bilo pojedinaca koji su u to vreme sakupljali. U tom periodu su međutim tada već postojeći trgovci u Evropi, u Nemačkoj, Engleskoj, Francuskoj, Holandiji i dr. zemljama, poručivali od pošta drugih zemalja neponištene serije maraka u većim količinama, koje bi odmah po prijemu razdvojili u pojedine komade i samo cele serije prodavali sakupljačima. Tada se nisu sakupjlali četverci i veći komadi, a ono što danas imamo potiče iz igovačkih lagera iz inostranstva.

U opisu upotrebe ovih maraka počinje se od pojedinačnih (single) frankatura, pa do frankatura sa 2, 3 ı više maraka od 15 para, na pismima u unutrašnjem i u spoljašnjem saobraćaju. Kod frankiranih pošiljaka za inostranstvo treba pomenuti činjenicu da su do primene UPU trarifa, od 1.juna 1875. godine, pisma za Austriju i Mađarsku stajala 35 i 25 para (zbog čega su te dve vrednosti i štampane), a tarifa za dalje inostranstvo iznosila je koliko i tarifa iz Austrije, pomnožena sa 5, plus dodatnih 2 do 3 % za uslugu austrijske pošte. Primer bi bilo nekoliko meni poznatih pisama iz Beograda za Firencu sa frankaturom od 85 para, što je ekvivalent austrijskoj tarifi od 15 krajcara uvećanjo za dva, odnosno 17 krajcara. Po stupanju na snagu UPU tarifa, pismo za svako inostranstvo iznosilo je 40 para.

Do danas su mi poznata svega tri pisma sa “single” frankaturom od 15 para: dva pisma su štampani oglasi iz Beograda za Švajcarsku, odnosno Italiju, pre 1875. godine, gde bi prema prednjem stavu frankatura trebalo da iznosi 10 + dodatak od 2 do 3 pare za austrijsko posredovanje, što Je rešeno markom od 15. para. Treće pismo je iz Juna 1871., lokalno pismo Sudu u Beogradu, koje bi trebalo da Je podfrankirano ili je transportovano kao da je tarifa za lokalno pismo od 15 para na snazl. |

& 5

Slika 2