Gledišta

Sve partije Zapadne Evrope, pored niza specifičnosti nas-talih usled razlioitih istorijskih uslova i socijalnog ambijenta u kome deluju, mogu se, po autorovom mišljenju, svrstati u tri grupe koje su formirane u različitim vremenskim periodima: konzervativne, liberalne i socijalističke. Uzroci formiranja ove tri grupe partija su u velikoj meri klasnog karaktera; prvo, tije koji se izražava kroz borbu liberalnih i konzervativnih sukob buržoazije i aristrokrapartija, i, drugo, sukob proletarijata i buržoazije, koji se izražava kroz borbu socijalističkih i liberalnih partija. Sukob konzervativnih i libsralnih partija bio je najčešći do početka prvog svetskog rata. U tom sukobu partije buržoazije, liberalne partije, predstavljale su levicu, snage progresa; dok su partije aristokratije, konzervativne partije, predstavljale desnicu. Sukob između ove dve grupe partija bio je u osnovi revolucija 1830. i 1848. u Evropi. Sukob između konzervativnih i liberalnih partija je danas gotovo u potpunosti nestao (ponegde egzistira kao udaljeni refleks unutar buržoaskih partija) jer se „završila klasna borba između aristrokratije i buržoazije koju je izražavao” (str. 23). Jačanjem radničke klase i stupanjem na političku scenu njenih partija, konzervativne i liberalne partije bile su prinuđene da sarađuju protiv zajedničkog neprijatelja a kasnije je došlo i do njihove fuzije. Ova fuzija ostvarivala se u Evropi na jazličite načine. u Velikoj Britaniji konzervativna partija je progresivno apsorbovala najveći broj liberalnih birača, prihvatajući postepeno njihovu ideologiju i program a zadržavajući svoj naziv, što je, kako Diverže ističe, „prirodan fenomen u zemlji u kojoj svaka novina teži uvek da se prikrije pod tradicionalističkim prividima” (str. 36). U Francuskoj ta je fuzija ostvarena u liberalnim partijama, dok su kao okvir te fuzije u Nemač-

koj i Italiji poslužile novoformirane demohrišćanske partije. Partije nastale fuzionisanjem konzervativnih i liberalnih predstavliaiu, po Diveržeovoj terminologiji, novu desnicu, čija je zajednička crta nastojanje da po svaku cenu sačuva nostojeći kapitalistički poredak. Partije nove desnice su ne samo u Engleskoj već i u drugim evropskim državama preuzele liberalni program; one se danas zalažu za političke slobode i jednakost, prava čoveka i parlamentamu demokratiju odbacujući privilegije po rođenju i pravnu nejednakost. Međutim, iako je socijalni sukob između aristokratije i buržoazije danas prestao, iako su se političke organizacije ove dve klase fuzionisale, one još nisu potpimo homogene jer u njima i danas postoje razmimoilaženja koja vuku koren iz ranijeg sukoba. Konzervativci, koji i danas postoje u partijama nove desnice kao jača ili slabija tendencija, nisu potpuno prihvatili liberalni poredak; ~oni su nastavili da sa nepoverenjem gledaju na opšte pravo glasa, političku slobodu, parlamentamu vladu od koie preti opasnost da preda vlast narodnim masama i da vodi u socijalizam” (str. 33). Ti konzervativni elementi predstavljaiu danas autoritamu tendenciju u partijama nove desnice. Internu homogenost partija nove desnice remetih su, pored nasleđenog sukoba liberali konzervativci, i razni drugi sukobi rehgiozni, nacionalni, suprotnosti selo-grad itd. Usled dejstva ovih faktora nova desnica je u nekim evropskim državama podeljena na više političkih partija (Holandija, skandinavske zemlje). Na intenzitet i frekvenciju sukoba u partijama nove desnice uticao je, po Diveržeovom mišljenju, u znatnoj meri i izbomi sistem u raznim evropskim zemljama. U tom smislu on utvrđuje nekoliko konstanti: većinsko glasanje u jednom krugu sputava centrifugalna kretanja u partijama, otežava stvaranje novih partija, a većinsko glasanje u dva kruga i sistem proporcionalnog predstavništva stimulišu i formalno otcepljenje tendencija i struja koje egzistiraju u pojedinim

672