Gledišta

doba pridavali su veliku vrednost ideji jednakosti Ijudi, koju, kao što je poznato, većina grčkih filozofa nije tako visoko cenila. Već kartezijanski b o n sen s, po pretpostavci podjednako raspodeljen među Ijudima, pružao je osnovu za tvrđenje o jednakosti svih Ijudi u mogućnostima i pravima. Iz toga se onda može izvesti visoka vrednost demokratije, pri čemu se polazi od pretpostavke da svaki čovek, odnosno svaki građanin ima prirodno i neot u đ i v o pravo da na određeni, zakonom regulisani način, odlučuje o stvarima koje se tiču cele zajednice i koje, prema tome, utiču i na njegovu sudbinu. Antički filozofi, prvenstveno Platon, polazili su od suprotne pretpostavke: Ijudi koji sačinjavaju jedno društvo ili državu nisu, po svojoj datoj empirijskoj prirodi, jednaki. Oni se međusobno razlikuju kako po intelektualnim i drugim sposobnostima, tako i po etičkim kvalitetima. Otuda, „pravedna država”, ili najbolje društvo omogućuje da svako ima ona prava i one dužnosti koji mu „stvamo” pripadaju prema njegovim individualnim sposobnostima, etičkim kvalitetima i profesionalnim kvalifikacijama. Za Platona, dobro građanina podređeno je dobm grada (država = Polis), ono se izvodi iz Dobra, odnosno iz harmonične egzistencije države. Politika, tj. vođenje poslova zajednice, podređena je moralu ili opštem dobru shvaćenom kao harmonija zajednice. Za političke filozofe modemog građanskog dmštva, naprotiv, politika mora biti podređena individualnim interesima tako da ono što je dobro za individualnog građanina mora biti dobro i za državu, odnosno dmštvo. U prvom slučaju, akcenat je na zajednici; u dmgom, na individui, na dmštvenom atomu. U prvom slučaju, država je shvaćena kao organizam tako da individualni građanin egzistira sa smislom i svrhom tek onda kad je njegovo ponašanje usklađeno sa celinom. Ruke vrše posao mku, a glava posao glave. Svaki poremećaj u smislu tožnje da se ove uloge zamene bio je onda shvaćen kao bolest organizma i, naravno, budući da se metafora odnosi na dmštvo, kao bolest dmštva. Sasvim drukčiji izgled stvari dobija se kad se akcenat stavi na individualnog građanina, na dmštveni atom. Država se tada pokazuje kao dobrovoljno i ugovomo udruživanje. Država više ne može da zasniva svoj autoritet na pretpostavljenoj prirodno nužnoj nadmoći organizma nad svojim delovima, nego jedino na slobodnom i dobrovoljnom pristanku svojih delova, koji u tom slučaju dobijaju dignitet relativno samostalnih celina. Po Platonovoj zamisli, umni ijudi mogli bi prema određenom dobro smišljenom projektu stvoriti idealno dmštvo, a toj zamisli su ostali verni i mnogi kasniji politički filozofi i reformatori. Kao što se neka građevina ili mašina izgrauuje prema projektu stvorenom najpre u Ijudskoj glavi,

1650

DR BRANKO PAVLOVIC