Otadžbina

528

др&га дража од вере

— Он ће ти казати , вели поп , а све гледа преда се, и замуцкује говорећи. — Ама, попо, Бог с тобом! Што ћу ја нроти ? Поп Јеврем се обрте неколико пута , почеша се ио глави, попигга се по џеповима ; узе једну књигу са стола, расклопи је неколико пута, па је опет заклопи , извика на једно дете које уђе к њему у собу, па, најпосле, претури преко језика ове речи : — Није вајде, казаће ти се најпосле : сад духовна власт налази да сте, ти и Стамена, тако блиски род, да не може бити брак међу вама! За то хоће ваше венчање да уништи ! Прота те зове да даш о том некакав одговор. Мирко се ухвати за теме , поћута малко докле се разабра, па онда рече: — Попо, шта ти то говориш? Зар си заборат^ио да сн нас ти венчао ? — Јесам, Мирко ; венчао сам.... — Е иа ? — Владика је дао благослов да вас венчам. Ја имам и писмо шегово. — Па сад ? — Сад црквена власт находи, да ни владика није могао дати благослова, да се вас двоје узмете ! Веруј ми ја ту ствар не разумем. Иди проти. Он и конзисторија ваљда знају боље шта је то. Само иди брзо ; мени се „строго" налаже. Мирко се диже те проти. Прота броји своје бројанице, слеже раменима , кад и кад размахне рукама , и изговори по неке речи без јасна смисла : — Тако је то! Један благосиља , други проклиње, а оба једнака ! Кад људи хоће ! Ја, ја, ја. — За Бога,, господине прото , пита Мирко: — шта се ово чини са мном ?